tis da

Laatst zag ik in het station iemand van 'de geel mannen' de vuilzakken die op het perron stonden, leegmaken. Ook op het perron moet je tegenwoordig sorteren en ik word daar oprecht gelukkig van. In plaats van de auto, nemen we de trein en we sorteren onderweg ons afval ook nog. En het design van de vuilbakken mag er best wezen. Felle kleurtjes frissen het station op. Milieuvriendelijk hoeft helemaal niet saai te zijn. De gele man maakte me nog gelukkiger toen hij gewoon het weinige vuil uit de vuilzak haalde en niet een hele nieuwe zak hing. Tot daar de milieuvreugde. De gele man deed alle vuilnis, uit de vier voorgesorteerde bakken, in 1 grote zak. Niks sorteren... Tis jammer genoeg da.

Als ik iemand een slag wil geven, mag ik niet zeggen dat ik hem ga slagen, want slagen wil zeggen dat ik succes heb gehad. Dat ik een slag heb geslagen, zeg maar. Geen slag geslaan, want geslaan bestaat niet. Als ik een slag wil geven, dan is het slaan. De 'g' van slag valt dus weg. Althans, enkel in de tegenwoordige tijd. In het verleden komt de 'g' weer terug. Dat is ook zo als je een verslag wil maken, dat heet verslaan. Maar gisteren was dat verslagen. Verslagen betekent eigenlijk ook een beetje dat ik een slag heb geslagen, ten opzichte van iets of iemand anders dan. Tis da.

Ik ben grote fan van de Efteling. Ik durf er openlijk voor uitkomen dat ik een cd heb met Efteling-muziek. Die cd wordt lichtjes gezegd op frequente tijdstippen gedraaid. Gisteren had ik voor de eerste keer zoiets van: ik ben hem precies wat beu aan het geraken. En toen bedacht ik me het volgende: een overdaad is gewoon dé oplossing voor alle passies waar je van af wil geraken! Last van chipsverslaving? Eet gewoon vijf dagen op rij drie grote zakken chips. Dan heb je er vast en zeker wel even genoeg van. Roker? Zorg dat je drie dagen continu een aangestoken sigaret in je mond én je neus hebt. Beu zal je het worden. Ja, misschien probeer ik het wel eens. Tis da.

Ik weet niet hoe het is kunnen gebeuren, maar onlangs las ik ergens iets over voetbal. Er stond iets over de grote backlijn. Niet dat ik iets van voetbal ken (de sport interesseert me nauwelijks, ik vind het vooral behoorlijk niet-ethisch welke gigantisch buitensporige geldsommen er de gewone gang van zaken zijn), maar nu begrijp ik wat de backlijn is. De lijn achteraan dus. Ik dacht altijd dat het baklijn zonder de letter c was. Nooit bij stilgestaan dat baklijn een vreemd woord geweest zou zijn. Ik ben weer een voetbalontdekking rijker. Zo heb ik een tijd geleden ook ontdekt dat 'vuile zwette' geen racistische opmerking is naar een speler van andere origine, maar feedback op de handelingen van de scheidsrechter. Het is me wat, dat voetbaltaaltje. Tis da.

Regen, regen, regen. Dat is zowat de essentie van het weerbericht dezer dagen. Het begin van de herfst is daar. Driewerf hoera, want de herfst is het beste seinzoen aller seizoenen. Prachtige kleuren, gezelligheidskiemen die zich spontaan ontpoppen, aftellen naar de Goedheilig Man en de familiefeesten waarop we elkaar plots allemaal liefhebben, zonnige dagen zonder dat je verdrinkt in je eigen zweet, kleren aandoen die je complexen doen verdwijnen, ... Ja, ik ben echt grote fan van de herfst. Dankzij (het aftellen naar) het feestgedruis kan het begin van de winter er ook nog door. Maar eens de feestpret voorbij is, is het zwarte gat en de continue hunker naar zon en licht weer daar. Maar zover zijn we nog niet. Eerst lopen door de gevallen bladeren, gezellige lampjes aansteken, complexloze kledij aandoen en mijmeren over de Sint. Leve de herfst! Tis da!

Gehoord op de trein: "Ben jij al vaak op reis geweest?" "Nu niet, he, met de zwangerschap." "Ja, dat is zo, eens er kinderen zijn, is dat gedaan, he, reizen." Even de context kaderen: Persoon a (die het gesprek aanving) was een dame tussen de 40 en 50 jaar oud. Persoon b (die antwoordde) was een jongen van 27 jaar (hij vermeldde even later in het gesprek dat hij geboren was in 1986). Het gesprekje deed mijn gedachtemolen spontaan op volle toeren draaien. Ten eerste vond ik de vraag 'ben jij al vaak op reis geweest' zeer vreemd. Er mankeerde iets in die zin. Een locatie (ben jij al vaak in Frankrijk op reis geweest?), een tijdspanne ('ben jij de laatste jaren nog vaak op reis geweest'), een transportmiddel ('ben jij al vaak met de boot op reis geweest') of een personnage ('ben jij met je lief al vaak op reis geweest'). Niet dat ik het vanzelfsprekend vind dat mensen sowieso geregeld op reis gaan -het feit dat mensen di

Ik heb me al meermaals afgevraagd hoe onbekwame machtsmensen in hun functie kunnen blijven. Massaal protest moet hen toch in een hoek drijven? Ik denk dat ik het antwoord gevonden heb: slijmballen. Dankzij hen blijven mensen die er niet voor geschikt zijn toch in machtsposities. Ze omringen deze onkundigen met lovende woorden en beschermen hen zelfs. Buiten het feit dat ze zelf op een machtige positie (zij het één trapje lager dan de god waar ze zo fan van zijn), begrijp ik niet altijd wat hen drijft. Erkenning? Daar ben ik nog niet uit. Alleszins kunnen slijmballen een gevaar voor de wereld betekenen. Is da ni?

Vandaag de eerste schooldag, een mooie gelegenheid om er bloggewijs weer in te vliegen. Ik kan die 4 fans toch niet in de steek laten! De eerste schooldag was meteen te voelen deze morgen. Geen goede plaats in de fietsenparking aan het station (dat ene plekje werd net voor mijn neus ingenomen), een volle trein en treinvertragingen. Hoewel die volle trein erg relatief is. 's Morgens heb ik vaak een oude trein, zo één die nog geen airco heeft en banken in plaats van zeteltjes. De korte banken zijn officieel bedoeld voor twee personen en de lange voor drie personen. Maar dat is buiten de reiziger gerekend. Die nestelt zich met twee personen op de lange bank en geeft je vaak een niet zo vriendelijke blik als je er als derde bij komt zitten. Gevolg: een massa staande mensen in het halletje die niet bewegen om elkaar niet aan te raken. Ga toch gewoon met drie op die bank zitten! Tis da.

Ik wil niet oubollig doen, maar soms heb ik toch wat bedenkingen bij seksscènes in films of tv-series. Op alle mogelijke locaties wordt de daad bedreven. Hup hup hup huuup en klaar is kees. Broeken terug aan en de dagelijkse beslommeringen kunnen weer verder gaan. Buiten het feit dat dit alles weinig tijd vraagt en dat beide partijen op exact hetzelfde moment en met dezelfde intensiteit hoogtepunt-gevoelens krijgen, stel ik me hygiënevragen. Opfrissen is er zelden bij, tenzij de daad in de slaapkamer werd verricht, wat uiteraard nog maar zelden voorkomt, want dat is totaal niet meer van deze tijd. Slaapkamervrijen is voor oude mensen (bah, hebben die nog seks?) of losers. Er wordt dus meestal bemind op andere locaties en opfrissen hoort daar niet bij. Na het hoogtepunt gewoon die broek terug aan en verder doen, dàt zijn de coole mensen van vandaag. Benieuwd of dit gepaard gaat met een stijging van infecties. De statistieken zullen het uitwijzen. Tis da.

Veel moeilijker dan politieke correct zijn (zie blog van gisteren), is gedragscorrect handelen. Elke dag minstens twee keer je tanden poetsen (en dat gedurende 3 minuten), elke dag minstens 30 minuten bewegen, elke dag groenten en fruit eten, niet elke dag snoepen of chipsen, geen uren aan je stuk in je zetel hangen voor de televisie, naar terzake kijken en niet naar seizoen 25 van 'de pfaffs', vriendelijk zijn tegen de mevrouw van vijf huizen verder die nog maar eens hetzelfde verhaal komt bezagen, ... Dat vind ik toch wel moeilijk eigenlijk. Des te meer omdat heel wat van die zaken taboe zijn. Durf jij tegen je collega te zeggen dat je deze ochtend je tanden vergeten te poetsen? Ik niet, hoor. Tis da.

In feite is politiek correct zijn niet zo erg moeilijk. Gewoon zeggen dat diversiteit belangrijk is, dat migranten ook alle kansen moeten krijgen, enz. Heb je ook nog een correcte mening over milieu, het verkeer en mensen in kansarmoede, is dat mooi meegenomen, maar politieke correctheid slaat dezer dagen vooral op multiculturaliteit. Mensen die politiek correct zijn, moeten dat meestal zelf niet tonen in hun daden. Niet omdat ze dat niet willen, maar omdat het in hun functie niet vereist is. Geen daden, maar woorden (dat mag ook via twitter)! Laat ons dus allemaal wat meer politiek correct zijn. Tis da.

Onlangs had ik met iemand een gesprek over kinderopvang. De persoon in kwestie zei (en ik citeer): "ik ben tegen kribbes. Mijn dochter gaat elke dag naar mijn mama." Over het feit dat ik niet zou opteren voor mama de babysitter omdat oma's hun kleinkinderen moeten verwennen en niet opvoeden -maar dat is natuurlijk geheel mijn persoonlijke mening waarover te discussiëren valt- wil ik het hier niet hebben. Ik wil graag even ingaan op het zinnetje 'ik ben tegen kribbes'. Toch wel fascinerend. Geheel spontaan werd ik overvallen met de gedachte dat deze tegenkanting in de categorie thuishoort waaronder ook uitspraken als 'ik ben tegen werken' of 'ik vind niet dat ik moet betalen voor een huis' vallen. Maar ook dat is natuurlijk ook volledig voor discussie vatbaar. Ist ni waar?

Ik heb een broek en als ik die aandoe, heb ik echt een Claudia Shiffer-gevoel. Het lijkt dan echt of ik hele lange, slanke benen heb. Ik voel me er super goed in. Al moet ik wel zeggen dat het telkens weer een teleurstelling is als ik in de spiegel kijk. Mijn benen blijven, in eender welke broek, mijn benen. Ik heb dan maar besloten op mijn gevoel af te gaan en niet meer al te vaak een spiegel te hanteren (voor de benen althans). Zou Claudia ook zo niet denken? Het zit 'em tenslotte toch in de geest, niet? Tis da!

Bloggen is een beetje als joggen. Als je het één keer niet doet, is het ik-stop-er-even-mee-gevaar (=ik doe het niet meer) om de hoek. En voor je het weet, heb je al maanden niet meer gejogd/geblogt (is dit met een d of een t?). En ja, ik heb me laten gaan, een ganse week heeft mijn blog stil gelegen. Verlaten en helemaal alleen. Maar geen nood, hier ben ik weer. Met frisse moed begin ik er weer aan. De volgende stap in mijn verbeterplan is het zoeken naar mijn start-to-run-engament. Tis da.

Vandaag gelezen in De Standaard: Ne mens moet altijd positief blijven, maar hier word ik toch een beetje triest van. Een beetje boos zelfs. Ik ben al lang geen student meer, maar fiets wel regelmatig in Leuven en voel me eveneens geviseerd. Ben je als stad niet blij dat er mensen de fiets nemen in plaats van de auto? Fietsen maken per slot van rekening niet nog meer gaten in de Ierse Predikherenstraat, Maria Theresiastraat of Minderbroedersstraat. De stad blijkt immers geen geld/tijd/zin (wie zal het zeggen wat de juiste reden is?) te hebben om deze gaten te repareren (met uitzondering van de Bondgenotenlaan die al ettelijke malen vernieuwd is op korte termijn). Je zou dus denken dat fietsers met open armen onthaald worden. Louis, je bent een toffe pee, maar neem een voorbeeld aan Amsterdam of Kopenhagen. Populaire wereldsteden waar de fiets een deel is van de stad. Verdekke toch. 

Pieter Post passeert ook regelmatig de revue op onze 'televillies' (zo noemen de kinderen de kijkkast). Ik ben zelf ook grote fan van Postman Pat (dat is zijn oorspronkelijke naam). Lekker English. Pat is wel enorm gemoderniseerd t.o.v. mijn tijd (ik moet stiekem bekennen dat 'mijn tijd' geen ellenlange decennia geleden is, want ik vond Pat als tiener ook nog super schattig, maar dat terzijde). Vroeger had Pat (and his black and white cat) enkel 'zijn rooie kar' om de post te bedelen. Anno 2013 heeft Patje nog steeds die rooie kar, maar ook een bestelwagen, een heuse vrachtwagen en zelfs een helikopter! En die helikopter wordt vlotjes voor één klein pakketje ingezet, geen enkel probleem. En wat een gigantisch verdeelcentrum waar continu pakjes op een lopende band voorbij komen! De dorpsbewoners van Pat zijn vast en zeker grote webshoppers. Heel modern! Maar als ik dan toch een klein puntje van kritiek mag aanhalen, Pat neemt het niet zo nauw met de wet op de p

Mijn kinderen kijken graag naar Kabouter Plop. Jammer, maar goed, dat zijn dingen die gebeuren in het leven. Al heeft de serie wel weinig inhoud, buiten de zeer basale boodschap dat valsspelen niet mag (dat is zo ongeveer de clou van elke aflevering). Maar goed, dat nog tot daar aan toe. Erger is het genderbeeld dat wordt opgehangen in de serie. De mannelijke protagonisten hebben allemaal een beroep. Plop is herbergier (of cafébaas, hoe je wil), Lui is postbode, Klus is aannemer en Smul is kok. De dames in de serie hebben echter geen job of daar wordt alleszins met geen woord over gerept. Sterker nog, zij houden zich bezig met zogenaamde typisch vrouwelijke dingen, namelijk praten (kabouter Kwebbel) en zich mooi maken (kabouter Smal - kan je nog meer de maatschappelijk verplichte slanke lijn in de verf zetten?). Jammer. Verhulst, je kan toch moderner dan dat. Is da ni?

Ik ben net tot een diep inzicht gekomen. Eender waar ik ben, ik zoek altijd een zitplaats. Zelden zal ik  blijven rechtstaan als ik de keuze heb. En die keuze heb je in feite altijd aangezien zowat alles voor stoel kan dienen en als dat er zelfs niet is, is er nog altijd de grond. Na dit besef over mijn zitattitude, ben ik beginnen nadenken. Vanwaar deze drang? Ben ik te lui? Is mijn conditie zo erbarmelijk? Is mijn lichaam niet gemaakt om te staan? Na grondige analyse, ben ik er zeker van dat de drie factoren een rol spelen. Ja, ik zal ietwat lui zijn en ja, mijn conditie kan een opkikker gebruiken. Maar, ik ben er vooral van overtuigd dat niet iedereen een topsportbody heeft. Hoezeer ik ook zou willen, mijn benen zullen nooit boonen- of bourlécapaciteiten hebben. Dus, fanatieke LO-mensen, ik zeg het voor eens en altijd: nee, sport kan (en wil) niet iedereen evengoed en daarom zijn we nog geen losers, maar heel leuk dat jullie zo flink zijn, hoor. Voilà, ik heb gesproken, tis da!

Mijn dochter vindt het fantastisch om haar handjes voor haar ogen te leggen en dan te roepen: waar ben ik? Het feit dat ze denkt dat ik haar niet zie omdat zij mij niet ziet, is geheel eigen aan een tweejarige. Al heb ik de indruk dat deze eigenschap niet helemaal verdwijnt bij volwassenen. Er zijn mensen die even weg kijken en dan iets raar doen met hun neus of iets tussen hun tanden weghalen. Dat gebeurt ook als we roddelen over iemand die zich binnen een perimeter van enkele meters bevindt en dus alles kan zien. 'Niet kijken naar haar, maar Suzanne heeft iets lelijk aan.' Gisteren zag ik op straat een kerel lopen die achter zich keek en daar liep niemand, dus de kust was veilig en hij legde alles goed in zijn onderbroek. Wel vreemd dat je voor handelingen vooraan achterom kijkt. Ik fietste naast hem... Tis da.

Aan de fietsenstalling van de Delhaize hangt het volgende bord: uit respect voor de planeet, bedankt Delhaize je om je boodschappen met de fiets te doen. Sympathiek van de Delhaize, dat wel. Al twijfel ik toch een heel klein beetje aan hun ecologische oprechtheid (de parking voor auto's is minstens 100 keer groter dan die voor de fietsen, maar dat geheel terzijde) en nog minder aan hun bedankheid jegens de klanten. Net onder het bord hangt immers het -weliswaar in een kleiner lettertype- volgende bordje: Delhaize is niet verantwoordelijk voor diefstal of beschadiging van fietsen. Ik zou dat precies ergens anders hebben gehangen... Tis da...

Ik dacht vandaag wat soldekes te gaan doen. Begonnen in de Inno en daar ook meteen geëindigd. Zo omringd worden door solden, ik kan dat niet aan. Er is te veel aanbod, geen controle meer en je hebt al helemaal niet het gevoel dat je iets op de kop kan tikken. Ik heb dan maar mijn criteria aangepast en enkel naar de kleren gekeken die minstens met 50% afgeprijsd waren. Het aanbod werd een pak overzichtelijker, maar was nog voldoende groot. Vier stuks gevonden. Akkoord, de broek was ietske te nipt, maar voor -70% wil ik wel wat minder ademhalen de dagen waarop ik ze zal dragen. Trouwens, ik ging al lang terug start to runnen, dus geen probleem. Enfin, vanaf vandaag is het officieel: ik koop alleen nog maar kleren in promotie, aanbod genoeg en goedkoper. Tis da!

Onlangs hoorde ik een tenisster op de radio het volgende zeggen: 'ik ga er zeker voor gaan, al begin ik met een nadeel. Ik ben nu pas toegekomen en ben het veld dus nog niet op geweest waardoor het nog niet in de benen zit'. Mmm, vind ik wel een goeie. Kan je eigenlijk op heel wat dagdagelijkse terreinen ook gebruiken. 'Sorry, kan nog niet meteen starten, want deze nieuwe bureaustoel zit nog niet in mijn poep' of 'ik ga niet goed kunnen koken, want dat nieuw pakje boter zit nog niet in de vingers'. Super handig. Tis da.

Spannend, zeg, zo'n troonsafstand. Vooral mediagewijs. Echte staaltjes van topjournalistiek. De hele avond exact dezelfde programmatie op één en canvas. Zo ben je zeker dat iedereen mee is. Fantastische strategie! En dan alle politici die iets betekenen of ooit betekend hebben aan het woord laten. Originieel. Die kleine, bijna onzichtbare verschillen in hun in hun antwoord maken het zo boeiend. En dan zie je 'live' een interview dat je twee uur geleden ook al zag. Dat noem ik toptelevisie. Gewoon twee uur later exact hetzelfde interview kunnen afnemen. Schitterend. Leve de media. Tis da.

Heb toch nog eens een poging gedaan om de belangrijke tourshow 's avonds mee te volgen. En wonder, o, wonder, tijdens de fietsbeelden ging ik als het ware helemaal op in het evenement. Ik vroeg me plots af hoe dit alles financieel in elkaar zat. Niemand moet inkomstgeld betalen om de koers te volgen. Zou die organisatie dan enkel draaien op advertentiegeld? Of zouden de gemeentes waar de tour passeert, ook moeten betalen aan de organisatie? Nu wil elke gemeente die tour wel hebben. Maar als de tour nog maar net bestond, zat hier toch niemand op te wachten. Moest die organisatie dan betalen aan de gemeenten om te mogen passeren? Wat een financiële ut moet dat geweest zijn. Ja, ik moet bekennen, die tour is best fascinerend. Tis da...

Zomervakantie betekent weeral saaie tour de france. Ondanks vele pogingen, lukt het me echt niet het interessante van deze koers te vatten. En alsof een hele dag fietsers in beeld niet voldoende is, krijgen we ook 's avonds nog een hele show aangeboden waar enkel en alleen, ik herhaal, enkel en alleen, over die bepaalde dagrit ernstig wordt gepraat. Jaja, ernstig. Er wordt daar niet gezeverd. Het lijkt echt op een soort Terzake waarbij mensen serieus nadenken over hoe ze bepaalde wereldproblematieken zouden aanpakken. En dat is met serieus onderbouwde argumenten, echt gene zever. Ik kijk al uit naar het moment binnen enkele jaren waarbij de huidige winnaars dopinggewijs uit de kast komen. Weeral een wereldprobleem erbij... Tis da.

Ik heb besloten een ander blogregime in de vakantie aan te houden. Hoe dat precies zal zijn, weet ik nog niet. Op zijn vakanties. Als ik iets te zeggen heb, als ik zin heb, als ik tijd heb (lees: tijd wil maken, want tijd heb je in feite altijd), als de iPad niet plat is of de laptop mee wil (tegenwoordig heeft hij per ingetikte letter gemiddeld 1 minuut nodig om dit proces te verwerken), enz. Kortom, geen stress, gewoon vakantie. Tis da.

Laatst was ik op de trein getuige van een interessant telefoongesprek. Het bellende meisje was nog jong en paste qua outfit en opmaak perfect in een modellenboekje. "Ik kom net van de vergadering met de topman van Hoohle (vermoedelijk bedoelde ze Google, nvdr). De CEO van Hoohle, he, van Hoohle Belgium. (...) Het was echt vree tof. Echt heel interessant. Met al die topmannen daar. (...) Topman van Hoohle, Zalando, ... echt allemaal. (...) En hoe was jouw dag? Hoe was het bij pépé? (...) Ja, en ik snap nu echt wel waarom die man CEO van Hoohle is geworden, zo vlot dat die overschakelde van Nederlands naar Frans en Engels. (...) Is 't waar, zei mémé dat?" Jammer genoeg moest ik uitstappen en kon ik de rest van het gesprek niet meer horen. Ik bleef  alleen maar achter met de vraag vanuit welke functie deze meid in contact komt met 'al die topmannen'... Ist ni waar?

Mijn zoon heeft op zijn bijna vierjarige leeftijd al de kern van het leven begrepen. Zo zei hij tegen mij: 'mama, iedereen moet scheetjes laten, he? En iedereen moet kaka doen, he?'. Ja, jongen dat is waar. Fantastisch dat hij het gelijkheidsbeginsel al volledig vat. Tis da.

Om je relatie goed te houden, is het belangrijk om taken te verdelen. Met de nadruk op VERdelen. Want taken delen, is nefast voor je relatie. Vooruitstrevend als wij zijn, zorgt mijn man meestal voor de vuilbakken en ik doe de was. Het gebeurt wel eens dat mijn man zijn vuilbaktaak op de achtergrond schuift en dan neem ik -uiteraard met een grote glimlach- dat even over. Idem dito voor de was. Maar dan blijkt achteraf toch dat ik de vuilzakken niet op de geijkte wijze heb dichtgeknoopt en andersom volgt mijn man niet helemaal de huiswasregels. Een kleine discussie durft dan wel eens te ontstaan. Daarom: taken verdelen, maar niet delen en je relatie wordt een succes! Tis da!

Ik ben geen fan van desserts. Ik ben meer een voorgerecht- en hapjesman (vrouw). Al zijn er wel dessertjes die me wel eens kunnen bekoren, zoals bijvoorbeeld -zoals ze in Limburg zeggen- metsertaart. Afwisselende laagjes van petit beurrekes en boter met bloemsuiker (is dat dan crème au beurre?) met bovenop muizenstrontjes (of geraspte chocolade als je niet lui bent). Njammie! Onlangs had ik nog wat petit beurrekes en boter in overschot, dus nodigde ik de buren uit voor een stukje metsertaart. Maar tijdens de productie merkte ik dat ik niet voldoende koekjes had en ook geen bloemsuiker. Toch wel een probleem als dat bijna de enige ingrediënten zijn. Creatief als ik ben, heb de petit beurrekes vervangen door mariakoekjes en de bloemsuiker door kinnekessuiker (lichtbruine suiker die in een pakje zit waarop al sinds de jaren '70 hetzelfde kindje staat). En ik moet zeggen: dat viel best te pruimen! En je kan het ook per stuk serveren (een hele taart maken, was moeilijk met die ronde vor

Om de één of andere duistere reden hebben flora het gemunt op mij. Geen enkele planten- of bloemensoort heeft het al overleefd in mijn huis. Ooit heb ik een plant gekregen waar je niets aan moest doen, maar ook die is in alle stilte van ons heengegaan. En dit plantje kreeg plots witte verschijnselen aan de bladeren. Nochtans stond het buiten met voldoende (natuurlijk) licht en (natuurlijk) water. Maar toch werd het plots dodelijk ziek en ondertussen ligt hij, dood, op de composthoop.

Op de kop getikt: regenjas van Scandinavische topkwaliteit met -ik mag dat wel zeggen- een kei hip motiefke. Straatwaarde: 250 euro. Gekocht aan 35 euro (maar dan wel in Deense Mark). Een klein vreugdedansje is geplaatst. Hipperdepiep, tis da!

Deze morgen gelezen in de Metro: de Belgen zijn niet echt trots op hun land. Het is waar, van chauvinisme hebben we weinig last. Kijk maar naar de namen die we aan onze kinderen geven. In Frankrijk heeft iedereen een Franse naam: Jean, André, Cathérine, Elise, enz. Engelsen kiezen Engelse namen: John, Andrew, Kate, Elisabeth, enz. Zelfs Nederlanders hebben hun eigen namenregister: Kees, Willem, Emma, enz. Maar Belgische namen (en dan bedoel ik natuurlijk Vlaamse of Waalse namen)? Ze bestaan, al krijgen ze snel een bijklank. Franse namen worden vaak als 'blasé' onthaald en echte Vlaamse namen als Vlaams-nationalistisch. Het Belgische namenregister is een geinternationaliseerde mix. Eigenlijk is dat nog wel mooi, die globaliserende, open-minded, geen wij-zijn-de-beste gedachte. Tis da.  

Ik begrijp iets niet. Als mensen diëten en daardoor vermageren, komen ze altijd weer bij als ze terug vervallen in hun oude eetpatroon, zelfs als hun gewicht daarvoor altijd stabiel bleef met dat eetpatroon. Ik geef mezelf als voorbeeld. Mijn gewicht is al jaren stabiel. Of het te hoog of te laag is, laat ik even in het midden. Stel nu dat ik wil afvallen, zou ik even wat minder eten en/of meer sporten (het woord 'meer' is in feite overbodig wegens geen sportgehalte op dit moment). En zodra ik het streefdoel heb bereikt, eet ik weer gewoon terug zoals nu. Of mijn gewicht lager is of niet, het blijft toch stabiel met mijn huidig eet- en beweegpatroon... dat zou ik toch denken, maar zo marcheert het blijkbaar niet. Om dat lager gewicht te blijven behouden, moet ik blijven sporten en/of minder eten (terwijl je er niet meer van afvalt). Niet bepaald motiverend, zeg... Tis da.

Ik moet voor het werk een 70 blz-tellend rapport lezen en plots komen alle gevoelens van de student tijdens de examentijd terug naar boven. Over de inleiding (die er in feite totaal niet toe doet, maar omdat je het in begin nog heel ernstig wil nemen, lees je ze toch maar, al was het maar om er in te komen) deed ik zo lang. Het eerste hoofdstuk ging al iets vlotter, maar ging ook nog o zo langzaam. En dan begon ik uit te rekenen. Als ik zoveel tijd nodig had voor die luttele eerste bladzijden, zou ik nog weken tijd nodig hebben voor de rest van de cursus terwijl ik maar twee dagen had. Een lichte paniek kwam telkens weer aan de oppervlakte. Achteraf bleek telkens weer dat ik met een ware vlam in de pijp tegen de deadline begon te presteren. Hoe minder tijd, hoe beter ik leerde. Hopelijk vergaart het zo opnieuw bij het lezen van dit rapport, want de inleiding duurde precies al erg lang. Tis da.

Ik ben een zeer fijn boek aan het lezen: 'hier word je slimmer van'. Hier en daar een moeilijk stukje, maar voor de rest: een aanrader! Ik heb zonet nog eens de meest fantastische theorie uit de sociale psychologie gelezen: de misattributie (hoort bij de causale attributietheorie). Die komt (even zeer simplistisch) hierop neer: als we succes ervaren, is dat dankzij ons eigen talenten. Als er iets fout is, komt dat door een externe factor. Een voorbeeld: zolang de economie goed ging, mochten banktopmannen massa's geld verdienen omdat het puur hun verdienste was dat alles zo goed draaide. Toen de crisis begon, en ook tijdens de crisis, mogen diezelfde banktopmannen nog steeds massa's geld verdienen, omdat zij daar niets aan konden doen. Ze hebben toch niet alles in de hand? Tis da!

In feite is er geen enkel deftig woord voor het vrouwelijke geslachtsorgaan. 'Vagina' doet me denken aan een zweverig 'open minded' feministisch type die graag dergelijke woorden gebruikt omdat dat bevrijdend werkt. 'Vulva' lijkt me eerder iets geografisch, iets met een vulkaan of zo. 'Kut' is veel te hard, te grof en zo respectloos. 'Spleetje' is voor de truttige, vrome juf die er liever niet over praat, maar als het echt niet anders kan, dan maar 'spleetje' zegt. 'Foef' is kei grappig, maar past niet in een ernstig gesprek bij de dokter. Net zoals 'pruim', 'gleuf', 'poes' of 'muis', al zijn die zelfs niet grappig. Bij 'schede' denk ik aan wiskunde, al is dit woord misschien nog het beste. Niet zweverig, vriendelijk, ernstig en neutraal. Nu moet iedereen het woord nog leren kennen. Tis da.

Het gebeurt wel eens, zij het eerder sporadisch, dat mijn man en ik een kleine woordenwisseling hebben. We proberen dat vriendelijk te doen. Vooraleer we de andere, geheel constructief ter verbetering van relatie en gezin, een complete resem aan 'feedback' naar het hoofd smijten, zeggen we: 'ik wil niet verwijtend doen, maar...'. De vriendelijke toon is daarmee meteen gezet en vervolgens kan er in alle sereniteit en met wederzijds respect met borden worden gesmeten. Tis da!

Er zijn van die verkeerslichten die wel sowieso groen worden voor mister auto, maar niet voor de voetgangers. Voor die losers wordt het enkel groen als ze hierom gevraagd hebben door op een knopje te duwen. Wanneer je het verkeerslicht voor de eerste keer passeert, weet je dat niet. Er hangt immers nergens een plakkaatje met 'voetganger, duw op het knopje als ook jij wenst over te steken'. Dus wacht je in eerste instantie braaf af tot het groen wordt. En dan wordt het groen... voor de auto's. In het begin denk je dat het groene mannetje wel later zal verschijnen, zodat de auto's die afdraaien dat nog eerst kunnen doen. Maar als het dan al oranje wordt voor de auto's voel je nattigheid. Na een grondige inspectie van de verkeerspaal ontdek je het verdomde knopje. En ondertussen ben je weer ettelijke minuten verloren van je kostbare tijd. Kan iemand verduidelijken wat hier precies de meerwaarde van is? De fabrikant van de knopjes aan werk helpen? Tis da...

Wanneer je aan iemand vraagt of die persoon een roker is, vraag je niet 'rook jij?'. Het woord 'jij' past niet in een volwassen mensengesprek en zeker niet als het over roken gaat. Nee, je vraagt 'rookte gij?'  Waarbij de extra letter 'e' voor een vlotte overgang zorgt tussen 'rookt' en 'gij'. Als je aan de hand van de onvoltooid verleden tijd wil vragen of die persoon vroeger heeft gerookt, zit je met een probleem. Want als je 'rookte gij' vraagt -wat grammaticaal gezien perfect peilt naar iets uit de verleden tijd- zal de andere aan de tegenwoordige tijd denken. Daarom dat mensen die rookinformatie uit het verleden willen hebben, altijd de vraag in de voltooid tegenwoordige tijd stellen: 'hebt gij gerookt?'. Tis da!

Druk druk druk. In mijn professioneel leven, in mijn huishoudelijk leven, in mijn sociaal leven, in mijn vrijetijdsleven, in mijn cultureel leven, in mijn literair leven, in mijn blogleven... Een mens moet keuzes maken en daarom heb ik beslist om een tijdje één vijfde blogonderbreking op te nemen en op woensdag niets meer te posten. Voorlopig toch. Zodra de agenda's het weer toe laten, ben ik er weer op voltijdse basis! Tis da!

Om de een of andere duistere reden zijn er weinig bekende vrouwen waar ik echt fan van ben. Althans, in verhouding tot het aantal bekende mannen ligt dat aantal bijzonder laag. Er zijn op dit moment echter twee vrouwen waar ik bijzonder naar opkijk en dat zijn Isolde Lasoen en Birgitte Nyborg. Allebei heel mooie vrouwen, maar vooral bewonderenswaardig voor het drumtalent bij de ene en het rationeel, doch ethisch verantwoord doorzettingsvermogen bij de andere. Dat zijn nu eens echt twee vrouwen die ik wil zijn! Misschien moet ik dan toch eindelijk eens leren drummen, het zou een begin zijn. Tis da.

Er valt me de laatste tijd iets op. Telkens als het gaat over leeftijden, en dan meer bepaald mijn leeftijd, krijg ik het volgende antwoord als ik mijn ware leeftijd out: 'oh, maar gij hebt al twee kinderen op de wereld gezet!' Mmmm... Iets in mij zegt dat het ongetwijfeld goed bedoeld is, maar dat het diep vanbinnen geen fantastisch compliment is. In feite zie ik er 10 jaar ouder uit, maar omdat ik moeder van twee ben, is dat compleet gerechtvaardigd... Tis da???

Ik heb het me al zo vaak afgevraagd: waarom zijn rolluiken (bijna) altijd wit? Ze zijn op zich al behoorlijk aan de eerder afgrijselijke kant, waarom dan ook nog eens in het wit? Om de zon af te weren? Zou belachelijk zijn omwille van het tijdstip van gebruik. Waarom niet in het rood? Of zacht blauw met een licht grijs strepeke erin? Nee, naast het feit dat we ons volledig isoleren, maken we ons huis ook nog eens extra ongezellig met 'handige en functionele' rolluiken. Tis da.

Via een combinatie van receptjes, eigen interpretaties, luiheid, vertikking alles op de letter te volgen en beschikbare ingrediënten, kwam ik tot dit lekkers. Wat heb je nodig voor 4 personen met een gewone eetlust? Een ajuin, look (hoeveelheid zelf te kiezen), paprikapoeder, een stuk of zes tomaten, een klein blikje tomatenconcentraat, peper en zout, 2 courgettes, voldoende patatjes voor puree voor 4 personen (dat zijn meer aardappelen dan wanneer je gewoon gekookte aardappelen eet), nootmuskaat, een ei en melk. Men neme een grote pan en fruit daarin ajuin en look. Bestrooi de ajuin en look met paprikapoeder en laat nog even bakken. Doe er dan gehakt bij. Laat ook het gehakt goed bakken. Net voor alles gaat aanbakken, doe je er de tomaten (instukjes) bij. Laat het allemaal goed sudderen. Laat het vocht wegdampen, maar zorg dat het niet uitdroogt of aanbakt. Peper en zout naar believen. Ik doe zelf bijna nooit zout in het eten, maar zet wel zout op tafel zodat elke eter zelf zi

Er zijn zo van die ochtenden... Alles liep goed tot de kinderen uit het niets in een klein dispuut verzeild geraakten. Ik probeerde nog op tijd tussen te komen, maar het was te laat, kind 1 was mentaal zwaar aangedaan en belandde in een oneindige huilbui. Na enkele 'kom op, het is voorbij, weg met de traantjes' en 'niemand is nog boos, lach nu maar terug', zaten we terug op het goede spoor. De aankleedfase kon beginnen. Toen was het de beurt aan kind 2 die weigerde een nieuwe pamper aan te doen en er ook werkelijk alles aan deed om haar ideeën in praktijk om te zetten. Een kleine vechtpartij later had kind 2 een pamper aan en kleren. Vervolgens deden we kind 1 zijn broek aan waarop die plots opnieuw in een huilbui terechtkwam. Het lag duidelijk gevoelig, want ik kreeg niet meteen uit zijn mond wat er precies aan de hand was. Uiteindelijk bleek dat hij die broek niet aan wilde doen. Mijn voorraad geduld was ondertussen leeg, dus ik belandde stilaan in opvliegende toestan

Als vervolg op gisteren: kakageluidsangsten is een fenomeen dat veel voorkomt, zo blijkt. Op mijn bureau op het werk heb ik (althans had ik, mijn bureau is nu verplaatst) in mijn rechterooghoek zicht op het mannentoilet. En elke morgen, klokslag 10 uur, kwam er een meneer van een ander verdiep een klein half uurtje zich op het toilet van ons verdiep terug trekken. Ik heb hem nu wel al een tijdje niet meer gezien. Misschien last van verstopping? Tis da!

Ik vind het niet zo leuk dat andere mensen je kunnen horen als je naar toilet gaat. Ik heb, zeg maar, een beetje pipi-in-het-bijzijn-van-anderen-angst. Allez, pipi lukt in feite meestal wel, maar kaka... Onlangs moest ik ergens naar toilet en ik voelde dat het niet geluidsloos ging kunnen gebeuren. Soms kan je dat echt op voorhand voelen. Ik had geluk, ik was heel alleen. Ik begon dus rustig. Komt er daar toch wel niet iemand binnen, zeker, net op het moment dat ik de gas volledig indrukte. Meteen aan de noodrem getrokken, maar toch waren er al geluiden ontsnapt. Dan ben ik maar heel stil blijven zitten tot die persoon weer weg was. Zo vervelend! Tis da!

Ne mens durft al eens ne keer te snel te interpreteren. Ik heb het onlangs nog meegemaakt. In het verkeer vind ik hoffelijkheid belangrijk. Daar wil ik niet mee zeggen dat je voortdurend iedereen moet voorlaten, als een slak moet rijden of geen tong mag uitsteken naar hufters op de baan. Ik bedoel dat je je hand moet opsteken als iemand je voorlaat, want dat is gewoon beleefd. Onlangs liet ik een auto voor en geen teken van handenleven. Wel begon meneer te sukkelen met zijn pinkers. Alle vier liet hij ze branden, terwijl hij rechtdoor reed. Debiel.... Na een kilometer begon het door te dringen dat hij me met zijn pinkers bedankte. Kei tof! Echt een sympathieke man. Tis da!

Af en toe wordt er al eens geïmproviseerd in onze keuken. En van keer viel het resultaat best te pruimen. Eerst wat ajuintjes en look gefruit -waarom zou dat 'fruiten' noemen?- in olijfolie. dan enkele stronkjes witloof erbij. Van die witloof moet je wel 'de poep' eraf halen en ook het harde binnenstuk vanonder (dat zou het bitterste zijn) eruit pulken. Die witloof mag echt goed stoven in die olie tot hij lekker zacht is. Ondertussen nog een tomaatje of twee erbij, wat zongedroogde tomaten en pijnboompitten. Die laatste had ik beter apart even gebakken in een pan, maar goed, zo waren ze ook nog wel lekker. En als laatste heb ik er een nieuw productje bij gegoten, passata van kerstomaten. Had ik omwille van de fijne verpakking eens gekocht, en het is best lekker. Maar de gebruiksvriendelijkheid is niet op maat van mensen met een chronisch tekort aan geduld.

Studiedagen kunnen erg boeiend en leuk zijn. ... Tot het pauze is. Dan kan je daar soms zo verdomd alleen staan te draaien, terwijl iedereen met elkaar praat en jij niemand kent. De druk om professionele gesprekken aan te gaan, wordt de laatste tijd alleen maar groter. 'Netwerken' noemen ze het. Ik heb er geen kaas van gegeten. Sociaal doen en wat lol tappen, is geen probleem. Zelfs ne keer wat intellectueel doen, lukt ook nog wel. Maar verplicht net te werken, nee, dat niet. Op de planning van de laatste studiedag die ik gevolgd heb, stond zelfs letterlijk 'netwerklunch'. Aargh, wat een druk! Gelukkig is er op zulke momenten de gsm die je uit de nood helpt. Beetje smssen en bellen aan de zijlijn, verplicht je niet om je tussen de mensen te begeven. En het komt meteen druk druk druk over, geweldig professioneel! Tis da!

Na Maastricht ben ik doorgereden naar de Ikea in Heerlen voor een bed voor mijn zoon. Dat kostte daar zomaar eventjes 20 euro minder dan bij ons. Daar stond ik dan, heel alleen, met een groot pakket op een kar aan mijn auto... Maar op de parking kon ik op een belletje drukken zodat er iemand kwam om te helpen het bed in mijn auto te steken. Hoe fantastisch is dat?! En bij de Nederlandse Ikea-hotdog krijg je gefrituurde uitjes (zoals die van de Bicky Burger) erbij. Super gesjellig! Tis da!

Vrijdag wezen shoppen in Maastricht. Zomaar eventjes 250 euro bespaard! De totale waarde van al mijn aankopen is 536 euro, terwijl ik in praktijk maar 280 euro heb betaald. heel wat gekocht, maar de kroon op het aankoopwerk is een cd van Kapitein Winokkio voor 2,5 euro! In de Fnac kost diezelfde cd 21,99 euro. En wat dacht je van een fantastische USB-varkenstick van 4gb die oorspronkelijk 14,99 euro kostte en ik voor 5 euro heb gekocht? Zulke USB-solden heb ik bij ons nog nooit gezien. Of twee kommetjes van PIP voor 9,5 ipv 26 euro! PIP in solden? Onmogelijk in België. In Maastricht zijn altijd wel koopjes te vinden (het Hollands voor solden is trouwens 'opruiming' of 'stip&korting'). In passant zelfs nog snel een wokschoteltje aan -40% meegeritst. Die stond in promotie omdat die 2 dagen (oehoe, levensgevaarlijk) later ging vervallen. Dat wordt smullen! Tis da!

Complimenten, het is een bizar concept. Teleurstellend -soms dramatisch- als je er geen krijgt, maar als je ze krijgt, heb je geen idee hoe je moet reageren en heb je al spijt dat je er hebt gekregen. 'Amai, wat een mooi kleedje!' 'Oh, dat was maar van de Zara, hoor, kostte niet veel.' Kreeg je geen compliment over het kleedje, ging je uiteraard interpreteren dat het op niks trok en je het dus beter niet meer zou aandoen. Ik zeg vanaf nu altijd: 'ah, dat doet me veel plezier'. Dan schuif je de vervelende rol door, de complimentgever weet op zijn beurt niet meer wat te zeggen.  Tis da.

In Vlaanderen is het informeel wettelijk verplicht om minstens 1 keer per week je huis van boven naar onder te poetsen. Doe je dat niet, ben je een officiële viezerik waarvan het toegestaan is om over te roddelen. 'De kuis' doe je uiteraard niet met een emmertje water en 1 productje, maar met 325 verschillende producten. Elk speciaal ontwikkeld voor de juiste kamer of het juiste meubelstuk. Want, al dat vuil in je huis maakt je ongezond, dus kap je er best chemische wondermiddelen op (waarbij de gemiddelde kuisfreak zich weinig vragen stelt). Sommige mensen durven hier van af te wijken door de ene week 'een droge kuis' en de andere week 'de natte kuis' te doen. Gewaagd, maar acceptabel. Ik kan hier kort in zijn, ik begrijp heel die kuismanie niet. Zo vaak kuisen is volgens mij totaal overbodig, zeker als het zo grondig er aan toe gaat. Met kinderen is het zeker toegestaan om wekelijks de hygiënische staat van je huis te evalueren en bij te sturen, maar in ande

In sommige zaken voel je je als klant niet helemaal op je gemak. Zo was ik onlangs in een brasserie waarin op de menukaart 'let op: als u met een buitenlandse bankkaart betaalt, zijn wij verplicht  4% extra kosten aan te rekenen. Cash is beter!' stond. In het toilet van datzelfde restaurant hing een briefje met een reuzachtige trieste smiley (sadey is in feite een beter woord) dat de uitbaters steeds moeten vaststellen dat mensen te veel papier in het toilet gooien waardoor het toilet telkens verstopt. In een broodjeszaak zei de dame achter de toog 'zie je niet dat het druk is, maak dat je wegkomt' tegen me toen ik vroeg of er nog een ander broodje was nadat ze gezegd had dat het broodje van de dag uitverkocht was. Ook was ik eens in een winkel waar aan elk rek een papier hing met daarop in reuzeletters 'niet aanraken' of 'potje breken, is potje betalen'. De meneer van een andere winkel is dan weer tegen mij uitgevlogen omdat ik per ongeluk een kastje

Het gebeurt wel eens dat mensen (niet zelden ongevraagd) hun mening geven over iets zonder daar precies zelf over nagedacht te hebben. Die mening wordt dan meestal ook heel sterk uitgedrukt waardoor je op het moment van de uitspraak zelf niet altijd meteen een antwoord kan geven. Later, als die persoon al weg is, besef je wat je had moeten antwoorden. Maar dan is het kwaad al geschied. Ofwel heb je de indruk gewekt dat je akkoord gaat ofwel ben je super zwak overgekomen door niets te zeggen waardoor die persoon-met-een-mening zich nog meer gesterkt voelt. Maar! Ik heb dé oplossing gevonden. Volgende keer vraag je gewoon 'hoe bedoel je?' of, nog beter 'wat bedoel je precies?'. Dat geeft jou de kans om na te denken over een antwoord én, nog veel beter, dat verplicht de persoon-met-een-mening om een heel klein beetje na te denken over zijn mening. En daar loopt het dan wel eens mis. Het sterke-mening-gevoel durft dan lichtjes aangetast te worden. 'Hoe bedoel je' i

Sinds kort hebben we een composthoop in onze tuin. We hebben een houten compostbak gekocht. Althans, mijn man heeft die gekocht, aangezien hij eindverantwoordelijke, coördinator en uitvoerder is van ons tuinbeleid. Mijn rol beperkt zich slechts tot adviseur. En ik moet zeggen, compost is iets fascinerend. Aardappelschillen verdwijnen ontzettend snel. Eierschalen dan weer niet. Tuurlijk, dat zal allemaal wel logisch zijn, maar toch vind ik het boeiend. Niet dat ik uren boven die compost hang, maar af en toe neem ik een kijkje. En in feite zijn er geen overdreven onappetijtelijke geuren te bespeuren. Bereide voeding (klaargemaakte boontjes en patatjes, vlees, brood, enz.) mag er immers niet bij. Maar daarvoor hebben we ook iets gevonden: vogels! Een aanrader voor iedereen. Super handig. Etensresten (als die er al zijn, want ons gezin hanteert het er-zit-nog-maar-een-beetje-in-de-pot-het-is-zonde-dat-te-moeten-weggooien-principe) gooien we in een hoekje in de tuin en binnen het uur is dat

Mijn grootouders maakten de beste vinaigrette ter wereld. Een van mijn levensdoelen is hun vinaigrette-kunde te evenaren. En ik moet zeggen, onlangs heb ik -al zeg ik zelf- een bangelijke vinaigrette gemaakt. Mijn bereidingswijze: negeer alle standaard recepten waarin staat dat je meer olie dan azijn moet gebruiken. Gebruik evenveel olie als azijn om een pure oliesmaak te vermijden. Neem evenveel walnoten- als olijfolie. Gebruik voor het azijndeel drie soorten: rode wijnazijn, zongedroogde tomatenazijn en dragonazijn. (Zowel de olie als azijn mogen gewoon van de Aldi of Colruyt komen.) Doe er mosterd bij om de saus wat dikker te maken. Neem een beetje gewone mosterd en ook wat graantjesmosterd. Nu is de vinaigrette heel erg straf. Doe er daarom lopende honing bij om hem te verzachten. Hoeveel je er van alles bij moet doen? Gewoon voortdurend proeven. Snijd tot slot sjalotjes heel fijn en doe die er ook bij, samen met enkele lookteentjes (die je enkel pelt, maar niet snijdt!). Kruid met

Laatst was ik op de trein getuige van een boeiend gesprek tussen twee collega's. Ze hadden het over Dirk, Marcel, Danny, Karin en andere collega's. Bij elke persoon was er een gedachtewisseling over diens competenties en andere persoonsgebonden materies. Ook kwam een bepaalde dienst uit de organisatie aan bod. Ik citeer de ene: 'dat is echt een vreselijke dienst. Zoveel achterklap!'. De andere bevestigde. En toen ging het terug over de collega's waar duidelijk veel over te vertellen viel. Over Marcel en Danny en Karin en Dirk en hun vaardigheden op het werk en op sociaal vlak. Dàt is nu eens echt 'de mens' in al zijn glorie. Tis da.

Ik ben geen fan van boekjes als Weekend Knack, Vitaya of Feeling waarin 'mode-experts' wetenschappelijk onderbouwde feedback geven over vestimentaire wetten. Ik heb daarentegen vaak bewondering voor mensen die volgens deze 'fashionista's' (dit woord link ik geheel spontaan aan het woord kreng, ik weet niet waarom) compleet fout aangekleed zijn. Een legging bij volslanke mensen, witte sokken in sandalen of een kostuumvest met epauletten (hé, ik wist niet dat dit met 'au' geschreven was) tot aan je ellebogen. Zalig. Maar ook ik vind dat er grenzen zijn. Waar ik echt geen begrip voor kan opbrengen zijn dames die ballerina's aanhebben met daarin van die sokjes die enkel rond je tenen en hiel gaan (meestal in vleeskleur, waarom kan je deze 'kleur' in godsnaam kopen?). Die sokjes wil ik nog net door de vingers zien, maar het feit dat ze meer van de voet bedekken dan de schoen zelf, kan toch gewoon echt niet! Nee, sorry, zweet toch gewoon lekker in je

Laatst zag ik –uiteraard geheel toevallig- een voorstukje van Familie. En ik zag precies heel wat acteurs die in andere gesneuvelde series de revue hadden gepasseerd. Max uit Wittekerke, Roel Vanderstukken uit Flikken, een blonde die dacht ik ook in Wittekerke had gespeeld, en dan die lange grote blonde (De Baerdemaker?) van dat Louis-ding (heb dat nooit gezien) en dan nog een uit Wittekerke. Was het vroeger niet andersom? Eerst Familie en dan de rest (of geen rest)? Nu lijkt Familie wel het sociale vangnet van de soapwereld! Eigenlijk is dat fantastisch. Een mooi voorbeeld voor onze wereld in crisis. Tis da.

Ik ben ge-restart-to-run, enfin, het is te zeggen, start-to-walk-so-let’s-hope-that-I’ll-run-one-time. Maar de intentie is er en, zoals een goede vriend van mij altijd zegt, de moeilijkste meters zijn die van de zetel tot aan de voordeur. En die hebben we overwonnen! Laat ons hopen dat ik het weer even een tijdje volhoud. Of zou ik gaan zwemmen? Zwemmen is wel aangenamer, maar dat aan- en uitkleden is zo vermoeiend. Uitkleden gaat nog, maar dan dat terug aankleden. De weg van het zwembad via de kastjes naar het kotje heb je ijskoud en zodra je één laag aan hebt, twijfel je of je je wel goed hebt afgedroogd of dat je gewoon compleet in het zweet staat en thuis dus terug mag douchen. Toch maar wat lopen, denk ik. Tis da!

Laatst was ik met vrienden een interessant gesprek aan het voeren. Ik zei dat ik geen koffie lust -wat ik trouwens zelf bijzonder jammer vind, want er is niets gezellig aan een glas cola of een taske thee terwijl je koffiebargenoot lekker zit te genieten van een grote koffie met alles erop en eraan- maar wel heel graag chocolade met koffiesmaak eet. Ook vind ik het dessert van Jeroen Meus 'koffie verkeerd met room' bijzonder lekker. 'Ah', zei iemand, 'dus jij bent meer voor mokka-ijs'. Huh? Nee, want ik ben geen ijsfanaat, tenzij het hard ijs is op een stevig horentje en het is warm weer. Vanwaar die natuurlijke behoefte om mensen in een hokje te steken en meteen ook zelf beslissen wat er allemaal in die hokjes thuishoort? Vreemd. Ik eet liever straciatella. Tis da!

Ik heb nog eens iets van de Meus klaargemaakt. Ik eet niet graag desserts -ik ben meer een hapjes- en voorgerechtenmadam-, maar ben toch voor 'koffiemousse verkeerd' gegaan. Zo lekker! Goed gedaan, Meus! Alleen zijn de proporties ietwat vreemd. Omdat we met zes waren, had ik de ingrediënten vermenigvuldigd met 1,5 (wat met eieren nogal moeilijk is, maar het steekt gelukkig niet rap nauw in mijn keuken). Toch kon ik maar vijf glazen vullen. Ik wist echter dat de vrouwelijke aanwezigen (behalve mezelve) snel genoeg zouden hebben, dus, vijf glazen was ok. Voor de roomlaag die op de mousse moest komen, had ik dezelfde vermenigvuldigheidsregel gebruikt, maar dat was dan weer veel te veel! Enfin, soit, het dresseren van de glazen ging perfect, ze waren exact zoals het fotoke van de Meus. We begonnen allemaal te eten en ook ik, wiens buik pas lichtjes ontploffingsgevaren begint te tonen na een gang of vier, moest na een tiental lepels stoppen. Zo zwaar! Het feit dat zowat het hele rec

We hebben de meest afgrijselijke tegels ever gekocht voor onze kelder: lichtbeige met wat donkerbeige toetskes. Zo van die glanzende (is dat dan een keramische tegel?). Maar! 'Da kuist goe', gelijk ze zeggen. Kijk, daar word ik toch wat triest van. Een huis mag best een beetje functioneel ingericht zijn -de meest prachtige design keukenhulpjes belanden ook bij mij uiteindelijk achteraan in de kast omdat je er geen zak (sorry voor het woord) mee kan doen-, maar esthetiek mag toch net dat ietsje belangrijker zijn. Huizen die handig zijn om te kuisen, kunnen alleen daarom al geen charme en al zeker geen persoonlijkheid hebben. Het doet me denken aan fermettes, een kleine vergissing in onze Vlaamse architectuur. Awoe 'de kuis', leve 'het leven'! Tis da!

Mooi, het leven is mooi, wanneer er zon, muziek en wetenschappelijke bevestigingen (van datgene dat je al jaren predikt) zijn . Mensen gooien vaak voedsel weg omdat de houdbaarheidsdatum is verstreken. Ik ben zelfs al getuige geweest van gevallen die een yoghurtje niet meer opaten omdat het die dag zelf ging vervallen. Alsof het yoghurtje in kwestie die dag klokslag om 24u volledig groen zou worden en, indien het nog in je lichaam zou zitten omdat je het toch hebt opgegeten, je hele lichaam zou verwoesten. Ik geloof niet in houdbaarheidsdata. Ik geloof wel in mijn neus, ogen en smaakpapillen. En kijk eens aan, mijn geloof wordt bevestigd. Jammer genoeg is er meer nodig dan een beetje fundamenteel wetenschappelijk onderzoek om waarheidsgetrouwe gedachtegangen tussen de twee oren te wijzigen. Tis da. http://www.hbvl.be/nieuws/wetenschap/aid1376427/nederlandse-studie-vervallen-voedsel-is-lekkerder.aspx

Onlangs parkeerde ik mijn auto een beetje scheef op de parking van de Colruyt. Ik stond in feite pal op de witte lijn, maar aangezien er naast mij geen parking meer was, kon het geen kwaad. Langs de andere kant parkeerde er echter een auto met zo'n koppel in dat zowat elke voorbijganger met hun gezichtsmimiek veroordeelt. Je kent ze wel, man en vrouw netjes naast elkaar, man altijd aan het stuur met een hemdje aan dat perfect is gestreken door zijn vrouw. Voor deze mensen is het not done om de veroordeelde rechtstreeks aan te kijken (je zou wel eens besmet kunnen geraken), dus staren ze beleefd naar voren al hebben ze het wangedrag duidelijk in het snuitje en voelen ze zich moreel verplicht dit ook te tonen met hun gezicht en de rest van hun lichaam. Het zijn van die mensen die in alles wel iets om te klagen zien. Zelfs in de bloesems die het begin van de lente kenmerken. Die blaadjes vallen in hun net geharkte plastiekgroene tuin en de kleur past niet bij de -frequent met hoge dru

Ik moet eerlijk zijn, ik kijk al wel eens naar Thuis. Eén à twee keer per week. Of soms wel eens drie keer. Ok, af en toe vier keer per week, maar niet elke dag, want donderdagavond ben ik niet thuis. Nu moet ik toch wel zeggen dat er een aantal afdwalingen in de verhaallijnen zitten. Lowie -die nogal vlot Brabants spreekt voor iemand die in Mexico is opgegroeid, maar dat even terzijde- is 16 jaar terwijl hij maar enkele seizoenen geleden geboren is, niet dat ik het nog weet, want net dat seizoen heb ik niet gekeken, ik weet niet meer waarom, maar vermoedelijk omdat ik dan op kot zat of zo, ik weet het niet meer, maar alleszins is hij geen 16 jaar geleden geboren, net zoals zijn neef Franky want diene is geboren als de serie al liep en we zijn nog maar aan seizoen 18, terwijl hij al 19 moet zijn. Maar het meest vreemde is de loft van dokter Judith, je weet wel, de loft waar vroeger nog Sofie heeft gewoond, Sofie Lien Van De Kelder, de die met haar weelderige boezem die zo ineens uit

Laatst waren we op een feestje en was ik geweldig sociaal aan het doen door met veel mensen te praten. Uiteraard passeren er dan ook uitspraken waarbij je daarna de noodzaak voelt om je beste vriendinnen en/of mama op te bellen zodat je, naargelang de volgorde waarin je de mensen opbelt, bij de ene een traan kan laten en uiteindelijk bij de andere zelfzeker kan zeggen dat de mensen die de bewuste uitspraken deden gewoon idioten zijn. Maar, ik heb die avond besloten dat ik het me gewoon totaal niet meer ga aantrekken. Ik heb het nog heel eventjes kort aangestipt bij de gemaal, maar verder heb ik er niet meer al te veel over nagedacht. Ik heb zelfs niemand opgebeld! Ooit word ik nog echt volwassen! Tis da!

Ik merk dat je als jonge ouder... nee, stop, 'jonge ouder', wat een vreselijke uitdrukking! 'Semi-jonge mama die stiekem wel eens hunkert naar meer me-time' komt meer in de buurt. Maar laat ons vooral positief blijven. Derde keer, goede keer. Ik merk dat je als 'recente experte in klein, fijn grut' intern automatische afspeelbandjes kweekt. 'Amaaai!' (als kindlief kei trots laat zien wat hij kan, maar je bent ofwel niet helemaal onder de indruk ofwel heel toevallig met iets anders bezig en maar met een half oog aan het kijken), 'is 't waar?' (als peuterlief iets brabbelt waar je niets van begrepen hebt, maar je wil je oogappel niet nodeloos pesten door herhaardelijk 'wablieft' te vragen), 'neen, dat mag niet' (zowat elk uur van de dag bij kleuters en nog vaker bij peuters), 'zo mooi!' (bij het zoveelste kunstwerkje dat je niet kan identificeren waarmee kleuterlief thuiskomt). Zalig toch, die taalroutine! Tis da!

De Meus is een fijne kok. Sympathieke mens, leuke receptjes, meer moet dat niet zijn. Onlangs heb ik zijn balletjes in tomatensaus gemaakt, althans mits kleine aanpassingen. 1 kg gehakt voor vier personen. Meus, dat is erover. Akkoord, de balletjes zijn de essentie, maar 1 kg voor amper vier personen! In tijden van klimaatopwarming en duurzaamheid moet het hier gewoon om een vergissing gaan. Ik ben voor balletjes met een kleinere diameter gegaan en had 32 balletjes met amper 250 gram gehakt. Ik moest er wel wat naar zoeken in de reuze pot met tomatensaus, maar dat gaf een extra dimensie aan de maaltijd. Die saus heb ik trouwens niet gezeefd zoals de Meus voorstelt. Ik houd wel van 'natuurlijke' kost en bovendien vraagt zeven heel veel werk én extra afwas. Voor die balletjes zelf gebruikt de Meus paneermeel. Paneermeel, ik heb het niet in huis. Het doet me altijd denken aan de menu op een restaurantdag van het plaatselijke koor of toneelkring. Maar goed, alle respect voor de

Niet alle woorden zijn even neutraal, zelfs 'gewone' woorden niet. Neem nu het woord 'tegenwoordig'. Iemand die zijn zin met dat woord begint, gaat eigenlijk klagen dat de maatschappij om zeep is en dat het vroeger beter was. Ook op het eerste zicht brave, kleine bijwoorden kunnen heel wat onderhuidse steken geven. Het woordje 'wel' in 'ik vond het klassiek concert wel leuk' verraadt bijvoorbeeld dat je het concert -op zijn zachtst gezegd- niet hoogstaand vond en dit duidelijk wil maken door stiekem wat denigrerend te doen en dit met het woordje 'wel' nog extra in de verf te zetten in plaats van gewoon, beleefd, te zeggen dat je het niet zo goed vond. Er zit tegenwoordig wel wat meer in onze taal dan je denkt. Tis da.

Vandaag gelezen in de krant:   Daar word ik toch een beetje triest van. Is dat niet heel erg? En zullen heel wat mensen die dit artikel lezen, nu niet nog vaker de auto met hun kroost nemen dan de fiets? Waardoor het probleem eigenlijk alleen maar erger word? Noem me gerust een saaie piet, maar ik word echt een beetje verdrietig van het feit dat mensen niet altijd maatschappelijk verantwoord willen handelen. Niet dat ik altijd even flink ben, maar toch... Onlangs ging ik nog met mijn zoontje van 3,5 met de fiets naar de Delhaize. Een afstand van 1 km langs een drukke baan met een breed fietspad. Alle moeite ten spijt, wilde mijn zoon niet op het voetpad fietsen, maar zoals de grote mensen op het rode fietspad. Ik zorgde er voor dat ik nog tussen hem en de auto's (ook netjes op het fietspad) kon fietsen zodat ik als bumper kon dienen. En zelfs dan, op die kleine kilometer, kreeg ik nog tientallen vieze blikken van autobestuurders alsof ik mijn zoon gewoon voor de auto's aan

Je weet het op voorhand en toch geef je het, tegen beter weten in, een kans. Mijn zoon mocht zelf fietsen. De volle drie straten was er nog veel enthousiasme. Na de eerste valpartij kon ik hem nog terug in het zadel krijgen. De tweede valpartij was er te veel aan. Hij gaf forfait. Met mijn fiets in de ene hand en zijn fiets in de andere gingen we te voet verder. Wegens het lichte hoogteverschil tussen beide fietsen, was het voor mij een ware evenwichtsoefening. Dat werd het nog meer toen mijn zoon er ook al wandelend de brui aan gaf ('ik ben moe in mijn benen') en in mijn fietsstoel ging zitten. Een ware rugbeproeving. Tis da.

Eindelijk heb ik hem, het logo van Batman. Ik begreep al niet wat iedereen in die gele tanden zag. Blijkbaar is het zwarte gedeelte de essentie van het logo... Bij mij kwam het gele altijd op de voorgrond en nu heel toevallig kwam het zwarte eens naar voren. En met heel veel moeite -echt heel veel moeite- zie ik nu Batman himself. Leuk! Tis da. (PS: logo geplukt van het internet)

Ik ben zo fier op mezelf. Ik was onlangs in de supermarkt en er was een mevrouw aan een standje waarbij je een stukje quiche kon proeven. Er was geen enkele ontsnappingsroute, ik moest ze passeren en proefde dus de quiche. Beleefd als ik ben, deed ik enkele njammie geluiden. Die dames zijn daarvoor opgeleid, natuurlijk. Ze bood me meteen twee (niet meteen de goedkoopste) quiches aan. 'Ze zijn in promotie, mevrouw!'. Alle denkmoeite ten spijt, kon ik niets verzinnen en legde de twee quiches dan maar in mijn kar. Gedurende drie rayons voelde ik me slecht dat ik me had laten doen. Maar bij de koeken had ik het standje terug in het vizier en zag ik dat de dame even weg was. Vliegensvlug haalde ik de quiches uit mijn kar en legde ik ze terug in de frigo aan het standje. Me zelden zo goed gevoeld. Me niet laten doen en toch die mevrouw niet teleurgesteld. Tis da!

Ik vind het een beetje raar dat een appelsien appelsien heet. Het komt niet uit dezelfde familie als de appel. Qua pel en innerlijke opbouw heeft het meer van een citroen (het is dan ook niet geheel toevallig een citrusvrucht). Citrosien had een logischere keuze geweest. Ook in de deftige variant, sinaasappel, komt die appel weer terug. Sinaasappel... dat woord wordt enkel nog gebruikt door pseudo-taalexperts -die die met een bisschoppelijk accent spreken- en door Nederlanders. Die zeggen sienaasappel. Tenzij ze er van drinken, dan is het een judorans.

De uitspraak 'meer moet dat niet zijn' is geëvolueerd van een eerder neutrale, goed bedoelde zegswijze naar een handige tool om iets te beoordelen dat je eigenlijk veel te klein (of te weinig) vindt, maar met een zekere compassie wil benoemen. Je wordt bijvoorbeeld uitgenodigd voor een brunch en het aanbod is maar magertjes. Als de gastvrouw zegt dat ze niet meer de tijd had om ook nog soep te maken, heb je de gelegenheid om de uitspraak te gebruiken. Zonder direct te zijn, is de ontgoocheling toch van je hart. De uitspraak heeft nog meer kracht als je ze out of the bleu gebruikt. Bij een housewarming is het bijvoorbeeld een goede binnenkomer. 'Leuk huis, meer moet dat niet zijn'. Je boodschap is duidelijk. Tis da.

Veel auto's hebben een sticker op hun achterruit met daarop 'baby aan boord' of 'Joran en Milan rijden mee'. Handig, dan moet je er niet van opkijken dat die auto plots begint te slingeren wanneer de baby of het kind in kwestie een scène begint te maken omdat zijn speeltje is gevallen en de bestuurder uit pure wanhoop van het gebrul al rijdend het speeltje probeert te zoeken door zijn arm achter zich te strekken en met zijn hand de grond af te tasten. Ik pleit voor een verplichting van dergelijke stickers. Met een sticker als 'man met klak aan het stuur' kan je op voorhand anticiperen en hoef je geen gevaarlijke manoeuvres te doen om daarna al vloekend de auto voorbij te steken en te merken dat de man een klak op had. 'Pepe aan boord' verklaart de sloomheid van een wagen of geeft aan dat het niet zo heel dramatisch is als er een ongeluk gebeurt. 'Middenvakrijder', 'gaat niet harder dan 90' of 'traag rijden is voor losers' ge

Omdat ik in de buurt was, kon ik onlangs nog eens stevig gaan in de Albert Heijn. Zonder me al te veel te laten verleiden door promoties, deed ik gewoon mijn boodschappen. Wegens gebrek aan een boodschappentas, kocht ik wel een juten Albert Heijn-tas die mooi hing te pronken aan de kassa, maar verder kocht ik niets speciaal. Behalve dan die drie Paasartikelen die voor de helft van de prijs werden aangeboden. Bij het nalezen van mijn kassaticket merkte ik echter dat bij 2 Paasartikelen de 50% er niet was afgegaan. Ik ging dus terug. De dame zocht het voor me uit en terwijl ze dat deed viel mijn oog op een andere aanbieding. Bij aankoop van minstens 10 euro, kreeg je 10 euro korting op een Eftelingticket. En liet ik nu net toevallig de dag erna naar de Efteling gaan! Ik had voor 50 euro gekocht, dus ik kreeg zonder probleem een goedkoop Eftelingticket. Dat zijn nu eens koopjes waarbij je je achteraf niet slecht voelt. Je niet op voorhand laten verleiden en dingen speciaal kopen die j

Mailen gaat zo zalig snel. Mailtje lezen, 'reply all' aanklikken, paar zinnetjes typen en hopsa, op een minuutje tijd is je boodschap de wereld ingestuurd. En dan merk je plots dat de persoon over wie je een mopje in je mail maakt, nog in cc staat... Laat ons hopen dat de combinatie van de persoon in kwestie die Franstalig is en een Nederlandstalige boodschap, de zaak kan redden. Al zal de smiley achter de boodschap veel verraden. Volgende keer probeer ik wat minder de grapjurk uit te hangen. Tis da.

Wat een topdag was het gisteren! Eindelijk de zon! Meteen de zonnecrème, sleffers (wat is het officiële woord voor dit schoeisel?) en zonnebril bovengehaald voor het optimaliseren van het zomerse gevoel. Nu nog enkele regendagen doorstaan en de zomer kan echt beginnen. Kunnen we eindelijk klagen dat het veel te warm is. Yes, ik kijk er naar uit! Tis da!

Het is bij deze officieel, ik bezwijk voor de groepsdruk. Vanaf nu schrijf ik netjes hoofdletters wanneer dat moet. Ok, dat kunstig motief was misschien een beetje overdreven. Maar altijd die shifttoets indrukken, kan zo tijdrovend en vooral vermoeiend zijn. Maar goed, op vraag van velen -en omdat ik niet als taaldebiel wil overkomen- hoofdletters! Tis da!

zalig om artikels te lezen die je standpunt bevestigen. zeker als het artikel in 'de betere krant' staat, waardoor je bij elk pleitmoment van dat standpunt kan zeggen dat het zelfs in die krant stond en dus waarschijnlijk wetenschappelijk bewezen is. zo las ik gisteren in de standaard dat het voor je kind schadelijk kan zijn als je als ouder te bezorgd bent. het werd tijd dat dit eens officieel werd gemaakt. toen ik als puber voor de eerste keer met mijn vriendinnetjes op weekend ging, was ik de enige die niet naar huis moest bellen. ik heb toen toch gebeld omdat ik het zo erg vond dat ik niet moest bellen. ook vond ik het niet leuk dat ik als 16-jarige zelf naar de tandarts moest bellen van mijn mama. maar nu bedank ik mijn ouders voor hun -hoe zal ik het zeggen- 'begrensde doch gezonde' bezorgdheid. mijn mamamissie is dat mijn bloeikes op gelukkige wijze zelfstandig aan deze -soms ietwat boze- wereld kunnen deelnemen. en over alle andere opvoedingsfouten die ik ma

de technologische vooruitgang maakt het leven een stuk eenvoudiger. dankzij de wasmachine moeten we niet meer urenlang boven een wastobbe hangen, dankzij het internet hebben we alle kennis meteen bij de hand en sinds kort is er ook een oplossing voor die moeilijke momenten 's avonds in onze zetel. je kent het wel, je kruipt onder je fleece dekentje om het lekker warm te krijgen, maar dan wil je ook een chipje nemen en van je pintje drinken. moet je die arm weer onder dat dekentje uithalen en komt er een koude windvlaag onder je deken over je ganse lichaam. dan maar rechtop gaan zitten en het dekentje rond je schouders slaan. maar dan hebben je benen weer koud en al snel blijkt dat je armhandelingen toch niet echt uitgebreid zijn. dat is nu voorbij. maak kennis met de snuggie! een boekje lezen, romantisch in de zetel met een kopje koffie, televisie kijken of een gecamoufleerde wandeling maken, het kan allemaal! check http://www.mysnuggiestore.com/ . met schoon motiefkes! tis da!

we gaan hier niet de 'mijn-kinderen-zijn-fantastisch-dus-de-minste-bewegingen-die-ze-maken-boeien-iedereen-moeke uithangen, maar een kleine anekdote moet al eens kunnen. nu is zo'n moment. mijn zoon (3,5 jaar) belde met de oma. 'ga je met school op weekend', vroeg oma. 'nee, oma, want de school staat vast'. gewoon alles lekker letterlijk nemen, fantastisch. tis da.

soms zie je het licht pas op late leeftijd. dat een schuif af een schuif af wordt genoemd omdat je er afschuift, had ik pas door als ik al lang niet meer naar speeltuinen ging. en onlangs heb ik gelezen waar het woord horeca vandaan komt (zelf had ik er vermoedelijk niet opgekomen). het is de afkorting van hotel, restaurant en café (of was het catering?). dat is wel goed gevonden, tis da!

minder lang slapen als je de klok een uur verder moet zetten? wat zit iedereen toch maar te klagen? je moet minder lang wachten om terug te eten, paaseieren te rapen en terug in je bed te kruipen! zalig, toch? nu nog ook wat 'zomer' bij het 'uur' en het leven is weer één groot feest. tis da!

een toppunt van drukdoenerij. ik mail een collega een document met de vraag of ze het eens wil bekijken. stormt ze men bureau in. dat ik er waarschijnlijk wel eens over wil samen zitten, maar dat ze niet weet wanneer ze dat nog moet doen, want haar agenda zit overvol, maar ze ging dan toch proberen het document eens te 'scannen' en dan daarna, als er toch nog ergens een gaatje zou zijn, eventueel een momentje zou zoeken. weg was ze. ik had haar zelfs niet kunnen zeggen dat het niet echt nodig was om over het document samen te zitten. wel lief van haar, dat ze in haar drukke leven toch nog even de tijd nam om haar gevoelens met ons te delen...

het begint altijd met één potje (op dat moment geloof je ook nog dat het daarbij zal blijven). potje sneller leeg dan gedacht. een tweede kan geen kwaad. twee of twee en een half, wat maakt het uit. gewoon nog een handje. ja, kom, die paar stuks die er nog in zitten, dat is toch ook absurd? als je dan morgen zin hebt, zit je daar met nog geen handje vol. pfff, het lukt me echt nooit om een zak chips niet volledig leeg te eten.

er zijn zo van die dagen waarop alles goed gaat. kinderen die goed meewerken 's morgens, een plaatsje in de fietsenstalling, ruim op tijd voor je trein die ook nog eens op tijd toekomt, een zinvolle vergadering, een vriendelijke madam die je een slaatje verkoopt, een grapje en grolleke met enkele collega's, enz. gisteren was zo'n dag. ongetwijfeld door de eerste zonnestralen waar we al zo lang op wachten. de frank zei het ook. ok, de wind was nog wat winterachtig en het mocht net dat ietsje warmer zijn, maar die fluitende vogeltjes waren toch zalig? ik kreeg een (ietwat frisser) lentegevoel en ik was duidelijk niet alleen. behalve dan die ene persoon die me duidelijk maakte dat het weer nog slechter was dan de dag ervoor. ze was daar erg formeel in. zulke mensen moeten dringend het genot van kleine dingen terug gaan zoeken dat ze omwille van verwaandheden, pessimisme of een andere reden zijn kwijt geraakt. tis da.

parkeerverkeersborden maken het de -vaak al onzekere- parkeerder soms erg moeilijk. die pijlen onder parkeerverbodsborden bijvoorbeeld. start het verbod als de pijl omhoog wijst of andersom? ik ga altijd op zoek naar het tweede bord waarbij de pijl in de andere richting wijst en via logische deductie vermoed ik dan dat je tussen de twee borden niet mag staan. maar dan is er plots een bord met zowel een pijl naar boven als naar beneden. en dan dat parkeerverbodsbord met die cijfertjes. mocht je er nu tussen die cijfers niet of wel staan? ook hier biedt deductie (waar staan de meeste auto's) vaak een uitweg. al rijd je nog het best van al gewoon even verder tot de parking van de colruyt. op week- en zaterdagen tot 20u (soms zelfs 21u) de beste oplossing. tis da.