tis da

Ik heb een broek en als ik die aandoe, heb ik echt een Claudia Shiffer-gevoel. Het lijkt dan echt of ik hele lange, slanke benen heb. Ik voel me er super goed in. Al moet ik wel zeggen dat het telkens weer een teleurstelling is als ik in de spiegel kijk. Mijn benen blijven, in eender welke broek, mijn benen. Ik heb dan maar besloten op mijn gevoel af te gaan en niet meer al te vaak een spiegel te hanteren (voor de benen althans). Zou Claudia ook zo niet denken? Het zit 'em tenslotte toch in de geest, niet? Tis da!

Bloggen is een beetje als joggen. Als je het één keer niet doet, is het ik-stop-er-even-mee-gevaar (=ik doe het niet meer) om de hoek. En voor je het weet, heb je al maanden niet meer gejogd/geblogt (is dit met een d of een t?). En ja, ik heb me laten gaan, een ganse week heeft mijn blog stil gelegen. Verlaten en helemaal alleen. Maar geen nood, hier ben ik weer. Met frisse moed begin ik er weer aan. De volgende stap in mijn verbeterplan is het zoeken naar mijn start-to-run-engament. Tis da.

Vandaag gelezen in De Standaard: Ne mens moet altijd positief blijven, maar hier word ik toch een beetje triest van. Een beetje boos zelfs. Ik ben al lang geen student meer, maar fiets wel regelmatig in Leuven en voel me eveneens geviseerd. Ben je als stad niet blij dat er mensen de fiets nemen in plaats van de auto? Fietsen maken per slot van rekening niet nog meer gaten in de Ierse Predikherenstraat, Maria Theresiastraat of Minderbroedersstraat. De stad blijkt immers geen geld/tijd/zin (wie zal het zeggen wat de juiste reden is?) te hebben om deze gaten te repareren (met uitzondering van de Bondgenotenlaan die al ettelijke malen vernieuwd is op korte termijn). Je zou dus denken dat fietsers met open armen onthaald worden. Louis, je bent een toffe pee, maar neem een voorbeeld aan Amsterdam of Kopenhagen. Populaire wereldsteden waar de fiets een deel is van de stad. Verdekke toch. 

Pieter Post passeert ook regelmatig de revue op onze 'televillies' (zo noemen de kinderen de kijkkast). Ik ben zelf ook grote fan van Postman Pat (dat is zijn oorspronkelijke naam). Lekker English. Pat is wel enorm gemoderniseerd t.o.v. mijn tijd (ik moet stiekem bekennen dat 'mijn tijd' geen ellenlange decennia geleden is, want ik vond Pat als tiener ook nog super schattig, maar dat terzijde). Vroeger had Pat (and his black and white cat) enkel 'zijn rooie kar' om de post te bedelen. Anno 2013 heeft Patje nog steeds die rooie kar, maar ook een bestelwagen, een heuse vrachtwagen en zelfs een helikopter! En die helikopter wordt vlotjes voor één klein pakketje ingezet, geen enkel probleem. En wat een gigantisch verdeelcentrum waar continu pakjes op een lopende band voorbij komen! De dorpsbewoners van Pat zijn vast en zeker grote webshoppers. Heel modern! Maar als ik dan toch een klein puntje van kritiek mag aanhalen, Pat neemt het niet zo nauw met de wet op de p

Mijn kinderen kijken graag naar Kabouter Plop. Jammer, maar goed, dat zijn dingen die gebeuren in het leven. Al heeft de serie wel weinig inhoud, buiten de zeer basale boodschap dat valsspelen niet mag (dat is zo ongeveer de clou van elke aflevering). Maar goed, dat nog tot daar aan toe. Erger is het genderbeeld dat wordt opgehangen in de serie. De mannelijke protagonisten hebben allemaal een beroep. Plop is herbergier (of cafébaas, hoe je wil), Lui is postbode, Klus is aannemer en Smul is kok. De dames in de serie hebben echter geen job of daar wordt alleszins met geen woord over gerept. Sterker nog, zij houden zich bezig met zogenaamde typisch vrouwelijke dingen, namelijk praten (kabouter Kwebbel) en zich mooi maken (kabouter Smal - kan je nog meer de maatschappelijk verplichte slanke lijn in de verf zetten?). Jammer. Verhulst, je kan toch moderner dan dat. Is da ni?

Ik ben net tot een diep inzicht gekomen. Eender waar ik ben, ik zoek altijd een zitplaats. Zelden zal ik  blijven rechtstaan als ik de keuze heb. En die keuze heb je in feite altijd aangezien zowat alles voor stoel kan dienen en als dat er zelfs niet is, is er nog altijd de grond. Na dit besef over mijn zitattitude, ben ik beginnen nadenken. Vanwaar deze drang? Ben ik te lui? Is mijn conditie zo erbarmelijk? Is mijn lichaam niet gemaakt om te staan? Na grondige analyse, ben ik er zeker van dat de drie factoren een rol spelen. Ja, ik zal ietwat lui zijn en ja, mijn conditie kan een opkikker gebruiken. Maar, ik ben er vooral van overtuigd dat niet iedereen een topsportbody heeft. Hoezeer ik ook zou willen, mijn benen zullen nooit boonen- of bourlécapaciteiten hebben. Dus, fanatieke LO-mensen, ik zeg het voor eens en altijd: nee, sport kan (en wil) niet iedereen evengoed en daarom zijn we nog geen losers, maar heel leuk dat jullie zo flink zijn, hoor. Voilà, ik heb gesproken, tis da!

Mijn dochter vindt het fantastisch om haar handjes voor haar ogen te leggen en dan te roepen: waar ben ik? Het feit dat ze denkt dat ik haar niet zie omdat zij mij niet ziet, is geheel eigen aan een tweejarige. Al heb ik de indruk dat deze eigenschap niet helemaal verdwijnt bij volwassenen. Er zijn mensen die even weg kijken en dan iets raar doen met hun neus of iets tussen hun tanden weghalen. Dat gebeurt ook als we roddelen over iemand die zich binnen een perimeter van enkele meters bevindt en dus alles kan zien. 'Niet kijken naar haar, maar Suzanne heeft iets lelijk aan.' Gisteren zag ik op straat een kerel lopen die achter zich keek en daar liep niemand, dus de kust was veilig en hij legde alles goed in zijn onderbroek. Wel vreemd dat je voor handelingen vooraan achterom kijkt. Ik fietste naast hem... Tis da.

Aan de fietsenstalling van de Delhaize hangt het volgende bord: uit respect voor de planeet, bedankt Delhaize je om je boodschappen met de fiets te doen. Sympathiek van de Delhaize, dat wel. Al twijfel ik toch een heel klein beetje aan hun ecologische oprechtheid (de parking voor auto's is minstens 100 keer groter dan die voor de fietsen, maar dat geheel terzijde) en nog minder aan hun bedankheid jegens de klanten. Net onder het bord hangt immers het -weliswaar in een kleiner lettertype- volgende bordje: Delhaize is niet verantwoordelijk voor diefstal of beschadiging van fietsen. Ik zou dat precies ergens anders hebben gehangen... Tis da...

Ik dacht vandaag wat soldekes te gaan doen. Begonnen in de Inno en daar ook meteen geëindigd. Zo omringd worden door solden, ik kan dat niet aan. Er is te veel aanbod, geen controle meer en je hebt al helemaal niet het gevoel dat je iets op de kop kan tikken. Ik heb dan maar mijn criteria aangepast en enkel naar de kleren gekeken die minstens met 50% afgeprijsd waren. Het aanbod werd een pak overzichtelijker, maar was nog voldoende groot. Vier stuks gevonden. Akkoord, de broek was ietske te nipt, maar voor -70% wil ik wel wat minder ademhalen de dagen waarop ik ze zal dragen. Trouwens, ik ging al lang terug start to runnen, dus geen probleem. Enfin, vanaf vandaag is het officieel: ik koop alleen nog maar kleren in promotie, aanbod genoeg en goedkoper. Tis da!

Onlangs hoorde ik een tenisster op de radio het volgende zeggen: 'ik ga er zeker voor gaan, al begin ik met een nadeel. Ik ben nu pas toegekomen en ben het veld dus nog niet op geweest waardoor het nog niet in de benen zit'. Mmm, vind ik wel een goeie. Kan je eigenlijk op heel wat dagdagelijkse terreinen ook gebruiken. 'Sorry, kan nog niet meteen starten, want deze nieuwe bureaustoel zit nog niet in mijn poep' of 'ik ga niet goed kunnen koken, want dat nieuw pakje boter zit nog niet in de vingers'. Super handig. Tis da.

Spannend, zeg, zo'n troonsafstand. Vooral mediagewijs. Echte staaltjes van topjournalistiek. De hele avond exact dezelfde programmatie op één en canvas. Zo ben je zeker dat iedereen mee is. Fantastische strategie! En dan alle politici die iets betekenen of ooit betekend hebben aan het woord laten. Originieel. Die kleine, bijna onzichtbare verschillen in hun in hun antwoord maken het zo boeiend. En dan zie je 'live' een interview dat je twee uur geleden ook al zag. Dat noem ik toptelevisie. Gewoon twee uur later exact hetzelfde interview kunnen afnemen. Schitterend. Leve de media. Tis da.

Heb toch nog eens een poging gedaan om de belangrijke tourshow 's avonds mee te volgen. En wonder, o, wonder, tijdens de fietsbeelden ging ik als het ware helemaal op in het evenement. Ik vroeg me plots af hoe dit alles financieel in elkaar zat. Niemand moet inkomstgeld betalen om de koers te volgen. Zou die organisatie dan enkel draaien op advertentiegeld? Of zouden de gemeentes waar de tour passeert, ook moeten betalen aan de organisatie? Nu wil elke gemeente die tour wel hebben. Maar als de tour nog maar net bestond, zat hier toch niemand op te wachten. Moest die organisatie dan betalen aan de gemeenten om te mogen passeren? Wat een financiële ut moet dat geweest zijn. Ja, ik moet bekennen, die tour is best fascinerend. Tis da...

Zomervakantie betekent weeral saaie tour de france. Ondanks vele pogingen, lukt het me echt niet het interessante van deze koers te vatten. En alsof een hele dag fietsers in beeld niet voldoende is, krijgen we ook 's avonds nog een hele show aangeboden waar enkel en alleen, ik herhaal, enkel en alleen, over die bepaalde dagrit ernstig wordt gepraat. Jaja, ernstig. Er wordt daar niet gezeverd. Het lijkt echt op een soort Terzake waarbij mensen serieus nadenken over hoe ze bepaalde wereldproblematieken zouden aanpakken. En dat is met serieus onderbouwde argumenten, echt gene zever. Ik kijk al uit naar het moment binnen enkele jaren waarbij de huidige winnaars dopinggewijs uit de kast komen. Weeral een wereldprobleem erbij... Tis da.

Ik heb besloten een ander blogregime in de vakantie aan te houden. Hoe dat precies zal zijn, weet ik nog niet. Op zijn vakanties. Als ik iets te zeggen heb, als ik zin heb, als ik tijd heb (lees: tijd wil maken, want tijd heb je in feite altijd), als de iPad niet plat is of de laptop mee wil (tegenwoordig heeft hij per ingetikte letter gemiddeld 1 minuut nodig om dit proces te verwerken), enz. Kortom, geen stress, gewoon vakantie. Tis da.