tis da

Laatst was ik op de trein getuige van een interessant telefoongesprek. Het bellende meisje was nog jong en paste qua outfit en opmaak perfect in een modellenboekje. "Ik kom net van de vergadering met de topman van Hoohle (vermoedelijk bedoelde ze Google, nvdr). De CEO van Hoohle, he, van Hoohle Belgium. (...) Het was echt vree tof. Echt heel interessant. Met al die topmannen daar. (...) Topman van Hoohle, Zalando, ... echt allemaal. (...) En hoe was jouw dag? Hoe was het bij pépé? (...) Ja, en ik snap nu echt wel waarom die man CEO van Hoohle is geworden, zo vlot dat die overschakelde van Nederlands naar Frans en Engels. (...) Is 't waar, zei mémé dat?" Jammer genoeg moest ik uitstappen en kon ik de rest van het gesprek niet meer horen. Ik bleef  alleen maar achter met de vraag vanuit welke functie deze meid in contact komt met 'al die topmannen'... Ist ni waar?

Mijn zoon heeft op zijn bijna vierjarige leeftijd al de kern van het leven begrepen. Zo zei hij tegen mij: 'mama, iedereen moet scheetjes laten, he? En iedereen moet kaka doen, he?'. Ja, jongen dat is waar. Fantastisch dat hij het gelijkheidsbeginsel al volledig vat. Tis da.

Om je relatie goed te houden, is het belangrijk om taken te verdelen. Met de nadruk op VERdelen. Want taken delen, is nefast voor je relatie. Vooruitstrevend als wij zijn, zorgt mijn man meestal voor de vuilbakken en ik doe de was. Het gebeurt wel eens dat mijn man zijn vuilbaktaak op de achtergrond schuift en dan neem ik -uiteraard met een grote glimlach- dat even over. Idem dito voor de was. Maar dan blijkt achteraf toch dat ik de vuilzakken niet op de geijkte wijze heb dichtgeknoopt en andersom volgt mijn man niet helemaal de huiswasregels. Een kleine discussie durft dan wel eens te ontstaan. Daarom: taken verdelen, maar niet delen en je relatie wordt een succes! Tis da!

Ik ben geen fan van desserts. Ik ben meer een voorgerecht- en hapjesman (vrouw). Al zijn er wel dessertjes die me wel eens kunnen bekoren, zoals bijvoorbeeld -zoals ze in Limburg zeggen- metsertaart. Afwisselende laagjes van petit beurrekes en boter met bloemsuiker (is dat dan crème au beurre?) met bovenop muizenstrontjes (of geraspte chocolade als je niet lui bent). Njammie! Onlangs had ik nog wat petit beurrekes en boter in overschot, dus nodigde ik de buren uit voor een stukje metsertaart. Maar tijdens de productie merkte ik dat ik niet voldoende koekjes had en ook geen bloemsuiker. Toch wel een probleem als dat bijna de enige ingrediënten zijn. Creatief als ik ben, heb de petit beurrekes vervangen door mariakoekjes en de bloemsuiker door kinnekessuiker (lichtbruine suiker die in een pakje zit waarop al sinds de jaren '70 hetzelfde kindje staat). En ik moet zeggen: dat viel best te pruimen! En je kan het ook per stuk serveren (een hele taart maken, was moeilijk met die ronde vor

Om de één of andere duistere reden hebben flora het gemunt op mij. Geen enkele planten- of bloemensoort heeft het al overleefd in mijn huis. Ooit heb ik een plant gekregen waar je niets aan moest doen, maar ook die is in alle stilte van ons heengegaan. En dit plantje kreeg plots witte verschijnselen aan de bladeren. Nochtans stond het buiten met voldoende (natuurlijk) licht en (natuurlijk) water. Maar toch werd het plots dodelijk ziek en ondertussen ligt hij, dood, op de composthoop.

Op de kop getikt: regenjas van Scandinavische topkwaliteit met -ik mag dat wel zeggen- een kei hip motiefke. Straatwaarde: 250 euro. Gekocht aan 35 euro (maar dan wel in Deense Mark). Een klein vreugdedansje is geplaatst. Hipperdepiep, tis da!

Deze morgen gelezen in de Metro: de Belgen zijn niet echt trots op hun land. Het is waar, van chauvinisme hebben we weinig last. Kijk maar naar de namen die we aan onze kinderen geven. In Frankrijk heeft iedereen een Franse naam: Jean, André, Cathérine, Elise, enz. Engelsen kiezen Engelse namen: John, Andrew, Kate, Elisabeth, enz. Zelfs Nederlanders hebben hun eigen namenregister: Kees, Willem, Emma, enz. Maar Belgische namen (en dan bedoel ik natuurlijk Vlaamse of Waalse namen)? Ze bestaan, al krijgen ze snel een bijklank. Franse namen worden vaak als 'blasé' onthaald en echte Vlaamse namen als Vlaams-nationalistisch. Het Belgische namenregister is een geinternationaliseerde mix. Eigenlijk is dat nog wel mooi, die globaliserende, open-minded, geen wij-zijn-de-beste gedachte. Tis da.  

Ik begrijp iets niet. Als mensen diëten en daardoor vermageren, komen ze altijd weer bij als ze terug vervallen in hun oude eetpatroon, zelfs als hun gewicht daarvoor altijd stabiel bleef met dat eetpatroon. Ik geef mezelf als voorbeeld. Mijn gewicht is al jaren stabiel. Of het te hoog of te laag is, laat ik even in het midden. Stel nu dat ik wil afvallen, zou ik even wat minder eten en/of meer sporten (het woord 'meer' is in feite overbodig wegens geen sportgehalte op dit moment). En zodra ik het streefdoel heb bereikt, eet ik weer gewoon terug zoals nu. Of mijn gewicht lager is of niet, het blijft toch stabiel met mijn huidig eet- en beweegpatroon... dat zou ik toch denken, maar zo marcheert het blijkbaar niet. Om dat lager gewicht te blijven behouden, moet ik blijven sporten en/of minder eten (terwijl je er niet meer van afvalt). Niet bepaald motiverend, zeg... Tis da.

Ik moet voor het werk een 70 blz-tellend rapport lezen en plots komen alle gevoelens van de student tijdens de examentijd terug naar boven. Over de inleiding (die er in feite totaal niet toe doet, maar omdat je het in begin nog heel ernstig wil nemen, lees je ze toch maar, al was het maar om er in te komen) deed ik zo lang. Het eerste hoofdstuk ging al iets vlotter, maar ging ook nog o zo langzaam. En dan begon ik uit te rekenen. Als ik zoveel tijd nodig had voor die luttele eerste bladzijden, zou ik nog weken tijd nodig hebben voor de rest van de cursus terwijl ik maar twee dagen had. Een lichte paniek kwam telkens weer aan de oppervlakte. Achteraf bleek telkens weer dat ik met een ware vlam in de pijp tegen de deadline begon te presteren. Hoe minder tijd, hoe beter ik leerde. Hopelijk vergaart het zo opnieuw bij het lezen van dit rapport, want de inleiding duurde precies al erg lang. Tis da.

Ik ben een zeer fijn boek aan het lezen: 'hier word je slimmer van'. Hier en daar een moeilijk stukje, maar voor de rest: een aanrader! Ik heb zonet nog eens de meest fantastische theorie uit de sociale psychologie gelezen: de misattributie (hoort bij de causale attributietheorie). Die komt (even zeer simplistisch) hierop neer: als we succes ervaren, is dat dankzij ons eigen talenten. Als er iets fout is, komt dat door een externe factor. Een voorbeeld: zolang de economie goed ging, mochten banktopmannen massa's geld verdienen omdat het puur hun verdienste was dat alles zo goed draaide. Toen de crisis begon, en ook tijdens de crisis, mogen diezelfde banktopmannen nog steeds massa's geld verdienen, omdat zij daar niets aan konden doen. Ze hebben toch niet alles in de hand? Tis da!

In feite is er geen enkel deftig woord voor het vrouwelijke geslachtsorgaan. 'Vagina' doet me denken aan een zweverig 'open minded' feministisch type die graag dergelijke woorden gebruikt omdat dat bevrijdend werkt. 'Vulva' lijkt me eerder iets geografisch, iets met een vulkaan of zo. 'Kut' is veel te hard, te grof en zo respectloos. 'Spleetje' is voor de truttige, vrome juf die er liever niet over praat, maar als het echt niet anders kan, dan maar 'spleetje' zegt. 'Foef' is kei grappig, maar past niet in een ernstig gesprek bij de dokter. Net zoals 'pruim', 'gleuf', 'poes' of 'muis', al zijn die zelfs niet grappig. Bij 'schede' denk ik aan wiskunde, al is dit woord misschien nog het beste. Niet zweverig, vriendelijk, ernstig en neutraal. Nu moet iedereen het woord nog leren kennen. Tis da.

Het gebeurt wel eens, zij het eerder sporadisch, dat mijn man en ik een kleine woordenwisseling hebben. We proberen dat vriendelijk te doen. Vooraleer we de andere, geheel constructief ter verbetering van relatie en gezin, een complete resem aan 'feedback' naar het hoofd smijten, zeggen we: 'ik wil niet verwijtend doen, maar...'. De vriendelijke toon is daarmee meteen gezet en vervolgens kan er in alle sereniteit en met wederzijds respect met borden worden gesmeten. Tis da!

Er zijn van die verkeerslichten die wel sowieso groen worden voor mister auto, maar niet voor de voetgangers. Voor die losers wordt het enkel groen als ze hierom gevraagd hebben door op een knopje te duwen. Wanneer je het verkeerslicht voor de eerste keer passeert, weet je dat niet. Er hangt immers nergens een plakkaatje met 'voetganger, duw op het knopje als ook jij wenst over te steken'. Dus wacht je in eerste instantie braaf af tot het groen wordt. En dan wordt het groen... voor de auto's. In het begin denk je dat het groene mannetje wel later zal verschijnen, zodat de auto's die afdraaien dat nog eerst kunnen doen. Maar als het dan al oranje wordt voor de auto's voel je nattigheid. Na een grondige inspectie van de verkeerspaal ontdek je het verdomde knopje. En ondertussen ben je weer ettelijke minuten verloren van je kostbare tijd. Kan iemand verduidelijken wat hier precies de meerwaarde van is? De fabrikant van de knopjes aan werk helpen? Tis da...

Wanneer je aan iemand vraagt of die persoon een roker is, vraag je niet 'rook jij?'. Het woord 'jij' past niet in een volwassen mensengesprek en zeker niet als het over roken gaat. Nee, je vraagt 'rookte gij?'  Waarbij de extra letter 'e' voor een vlotte overgang zorgt tussen 'rookt' en 'gij'. Als je aan de hand van de onvoltooid verleden tijd wil vragen of die persoon vroeger heeft gerookt, zit je met een probleem. Want als je 'rookte gij' vraagt -wat grammaticaal gezien perfect peilt naar iets uit de verleden tijd- zal de andere aan de tegenwoordige tijd denken. Daarom dat mensen die rookinformatie uit het verleden willen hebben, altijd de vraag in de voltooid tegenwoordige tijd stellen: 'hebt gij gerookt?'. Tis da!

Druk druk druk. In mijn professioneel leven, in mijn huishoudelijk leven, in mijn sociaal leven, in mijn vrijetijdsleven, in mijn cultureel leven, in mijn literair leven, in mijn blogleven... Een mens moet keuzes maken en daarom heb ik beslist om een tijdje één vijfde blogonderbreking op te nemen en op woensdag niets meer te posten. Voorlopig toch. Zodra de agenda's het weer toe laten, ben ik er weer op voltijdse basis! Tis da!

Om de een of andere duistere reden zijn er weinig bekende vrouwen waar ik echt fan van ben. Althans, in verhouding tot het aantal bekende mannen ligt dat aantal bijzonder laag. Er zijn op dit moment echter twee vrouwen waar ik bijzonder naar opkijk en dat zijn Isolde Lasoen en Birgitte Nyborg. Allebei heel mooie vrouwen, maar vooral bewonderenswaardig voor het drumtalent bij de ene en het rationeel, doch ethisch verantwoord doorzettingsvermogen bij de andere. Dat zijn nu eens echt twee vrouwen die ik wil zijn! Misschien moet ik dan toch eindelijk eens leren drummen, het zou een begin zijn. Tis da.

Er valt me de laatste tijd iets op. Telkens als het gaat over leeftijden, en dan meer bepaald mijn leeftijd, krijg ik het volgende antwoord als ik mijn ware leeftijd out: 'oh, maar gij hebt al twee kinderen op de wereld gezet!' Mmmm... Iets in mij zegt dat het ongetwijfeld goed bedoeld is, maar dat het diep vanbinnen geen fantastisch compliment is. In feite zie ik er 10 jaar ouder uit, maar omdat ik moeder van twee ben, is dat compleet gerechtvaardigd... Tis da???