twee fietsen en twee benen

Je weet het op voorhand en toch geef je het, tegen beter weten in, een kans. Mijn zoon mocht zelf fietsen. De volle drie straten was er nog veel enthousiasme. Na de eerste valpartij kon ik hem nog terug in het zadel krijgen. De tweede valpartij was er te veel aan. Hij gaf forfait. Met mijn fiets in de ene hand en zijn fiets in de andere gingen we te voet verder. Wegens het lichte hoogteverschil tussen beide fietsen, was het voor mij een ware evenwichtsoefening. Dat werd het nog meer toen mijn zoon er ook al wandelend de brui aan gaf ('ik ben moe in mijn benen') en in mijn fietsstoel ging zitten. Een ware rugbeproeving. Tis da.