automatische kindertaal

Ik merk dat je als jonge ouder... nee, stop, 'jonge ouder', wat een vreselijke uitdrukking! 'Semi-jonge mama die stiekem wel eens hunkert naar meer me-time' komt meer in de buurt. Maar laat ons vooral positief blijven. Derde keer, goede keer. Ik merk dat je als 'recente experte in klein, fijn grut' intern automatische afspeelbandjes kweekt. 'Amaaai!' (als kindlief kei trots laat zien wat hij kan, maar je bent ofwel niet helemaal onder de indruk ofwel heel toevallig met iets anders bezig en maar met een half oog aan het kijken), 'is 't waar?' (als peuterlief iets brabbelt waar je niets van begrepen hebt, maar je wil je oogappel niet nodeloos pesten door herhaardelijk 'wablieft' te vragen), 'neen, dat mag niet' (zowat elk uur van de dag bij kleuters en nog vaker bij peuters), 'zo mooi!' (bij het zoveelste kunstwerkje dat je niet kan identificeren waarmee kleuterlief thuiskomt). Zalig toch, die taalroutine! Tis da!