tis da

Quota om vrouwen in topfuncties en de politiek te krijgen, een goede zaak? Er zijn ongetwijfeld oneindig veel pro's en contra's. Het spijtige aan deze discussie is dat ze altijd gaat over de zogenaamde 'belangrijke' functies in onze samenleving. Lees: de functies waarbij je veel geld verdient of heel wat aanzien mee krijgt. Ook gaat het altijd om meer vrouwen in mannenbastions te krijgen. Gelieve deze discussie ook eens om te draaien en te verschuiven naar de 'gewone stervelingenjobs'. Ik denk spontaan aan het onderwijs. Elke keer krijg ik hetzelfde te horen op die verdomde oudercontacten: "de fijne motoriek van uw zoon is nog niet wat het moet zijn, mevrouw, hij kan nog geen ventje tekenen, mevrouw, en zijn knutselwerkjes zijn ook nog niet wat ze moeten zijn, mevrouw". Dat mijn zoon met een hamer en een bijl overweg kan, wordt uiteraard niet 'gemeten'. De juf is vermoedelijk zelf niet thuis in dit creatieve genre (en dat neem ik haar ook nie

Gisteren in de krant: Zatte Rita (met hoofdletters) verlaat Familie. Indien je werkelijk geïnteresseerd bent in de ruimere context, kan je dit lezen in de kwaliteitskrant De Standaard: http://www.standaard.be/cnt/dmf20140624_01152902. Ik ben geen Familiekijker, ik ben een sporadische Thuiskijker omdat Thuis zogezegd van een beter niveau is. Maar dat terzijde. Zatte Rita weg uit Familie, ik kan het bijna niet geloven. Niet dat ik er over kan oordelen, maar volgens mij draagt Zatte Rita de reeks. Samen met de bomma, want die zou ook nog steeds meedoen. Terwijl die in feite al 152 jaar zou moeten zijn. Ze was al van in het begin de bomma, met kleinkinderen die al werken gingen. En enkele decennia later is ze dat nog steeds. De reeks heeft zelfs af en toe sprongen van enkele jaren gemaakt (ik heb me goed laten informeren). Maar de bomma blijft jong van geest. Dat terzijde. Zatte Rita weg... Wat jammer toch. Een uniek persoon in de soapwereld. Fantastisch uitgediept ook. Een ietwat marg

Laatst had mijn dochter zich wat pijn gedaan. Wegens verregaande vermoeidheid, zorgde dit minieme pijntje voor een dramatische scène. Alle pogingen ten spijt, was ze ontroostbaar. Tot we een snoepje aanboden. Het werkte als een dosis morfine, de gi-gan-tische pijn verdween meteen. Broer kreeg ook een snoepje waarop de morfine prompt was uitgewerkt. Het drama begon opnieuw. Dat was niet eerlijk, want broer had zich niet pijn gedaan! Het deed me spontaan denken aan een passage uit een fantastisch boek dat ik ooit gelezen heb. Al weet ik totaal niet meer welk boek. De auteur stelde de lezer voor het volgende dilemma. Wat zou jij kiezen: jij krijgt alleen 20 000 euro en je vrienden niets of iedereen krijgt 100 000 euro, ook je vrienden? Ik denk dat het menselijke wezen hiermee mooi is samengevat. Hoeft dit nog meer uitleg? Nee. Tis da.

Gisteren kreeg Pieter Post de prijs voor beste postbode. Nou moe, dacht ik. Hij verknoeit elke postopdracht opnieuw! (Anders zou het programma ook maar oersaai zijn, natuurlijk.) Akkoord, Pieter lost het probleem in elke aflevering spectaculair op, maar wel pas nadat hij zelf voor het probleem heeft gezorgd. En elk middel heiligt het postdoel. Klein pakketje niet op tijd bezorgd? Geen nood, daar is de helikopter! Die overal kan landen in Pieters dorp waar geen ecologische problemen zijn. Alles peis en vree, als de post maar op tijd komt. Boodschap van Pieter? Voor alles is een oplossing. Knoei naar hartenlust, wie oplossingen heeft (los van enige ethische code), is de beste! Tis da.

Ik ben niet zo erg feministisch. Ik heb er geen problemen mee dat ik de was doe en mijn man de tuin. De manier waarop mijn man de was aanpakt, stoort me om de één of andere duistere reden en de tuin vind ik wat te vermoeiend. Dus ik vind deze taakverdeling prima. Al is er op gendervlak hier en daar nog heel wat gelijkheidswerk aan de winkel. En dan richt ik me niet enkel tot manspersonen, maar evenzeer tot vrouwmensen. Hoe vaak heb ik het al niet gehoord. Mama's die deeltijds gaan werken omdat ze (en ik citeer, ze zeggen allemaal hetzelfde) 'thuis willen zijn als de kinderen thuis zijn'. Mooie gedachte, daar niet van. Zelf wil ik ook mijn kinderen zien opgroeien, al koester ik niet de behoefte ze elke minuut van de dag bij mij te hebben. Maar dat terzijde. Het vreemde in deze situaties is dat deze mama's het blijkbaar niet zo erg vinden dat de papa van hun kindjes die kindjes dan veel minder zien. Die blijft namelijk voltijds werken. Is het niet belangrijk voor die

De ideeën spoken voortdurend door mijn hoofd, dat wel. Maar dan... me aan een computer zetten, mijn blog open doen, klikken op het juiste icoontje, alles uittypen... Om de één of andere reden was het telkens een stap te ver de voorbije maanden. Maar goede voornemens zijn er om je je telkens opnieuw iets goed voor te nemen. Dus, we zijn weer terug. En hopelijk voor lang van keer. Derde terugkeer, goede terugkeer. Of is het al de vierde?