onvoorspelbare ochtenden

Er zijn zo van die ochtenden... Alles liep goed tot de kinderen uit het niets in een klein dispuut verzeild geraakten. Ik probeerde nog op tijd tussen te komen, maar het was te laat, kind 1 was mentaal zwaar aangedaan en belandde in een oneindige huilbui. Na enkele 'kom op, het is voorbij, weg met de traantjes' en 'niemand is nog boos, lach nu maar terug', zaten we terug op het goede spoor. De aankleedfase kon beginnen. Toen was het de beurt aan kind 2 die weigerde een nieuwe pamper aan te doen en er ook werkelijk alles aan deed om haar ideeën in praktijk om te zetten. Een kleine vechtpartij later had kind 2 een pamper aan en kleren. Vervolgens deden we kind 1 zijn broek aan waarop die plots opnieuw in een huilbui terechtkwam. Het lag duidelijk gevoelig, want ik kreeg niet meteen uit zijn mond wat er precies aan de hand was. Uiteindelijk bleek dat hij die broek niet aan wilde doen. Mijn voorraad geduld was ondertussen leeg, dus ik belandde stilaan in opvliegende toestand, maar ging alsnog een andere broek halen. Toch was de boodschap overgekomen bij kind 1, want toen ik met de alternatieve broek terug beneden kwam, zei hij toch akkoord te gaan met de eerste broek. Op zulke momenten waardeer je om één of andere duistere reden zulk toegeeflijk gedrag niet, maar ik heb hem toch vriendelijk bedankt voor zijn goedheid. Gevolg van dit alles: veel te laat voor mijn trein. Gelukkig had die een immense vertraging waardoor ik hem toch nog kon halen. Er zijn nog zekerheden in het leven. Tis da.