tis da

Onlangs speelde ik met mijn zoontje (4 jaar) een kaartspelletje. Als peagogisch verantwoorde moeder liet ik hem de spelregels uitleggen om zo zijn psycho-motorische ontwikkeling te bevorderen. Hij was goed bezig tot hij plots een kaartje tegenkwam met een scheurtje erin. Dat legde hij meteen opzij. 'Dat kaartje kan niet meer meedoen, want het is kapot', zei hij. Het was de gewoonste zaak van de wereld. Later volgden nog drie kaartjes die niet helemaal perfect waren en naar de rand van de tafel werden verband. Toen wist ik het even niet zo goed als pedagogisch verantwoorde moeder. Moest ik hem niet aanleren dat iedereen, kapot of niet, evenveel rechten heeft om aan het spel deel te nemen? Anderzijds kan je moeilijk winnen als de andere je kaart al kan raden omwille van een opzichtig gebrek. En als je het wil 'maken' in deze wereld, moet je uiteraard strategisch kunnen zijn. Een moeilijk dilemma voor pedagogisch verantwoorde moeders... Tis da.

Eindelijk nog eens een relevant, interessant en vooral bevolkingsopvoedend artikel in de krant: ( http://www.standaard.be/cnt/dmf20120618_00189356 )   Absoluut! Daar bestaat geen twijfel over! Mensen die lachen, zijn gewoon in alle wereldreddende zaken beter: relativeringsvermogen, verdraagzaamheid, noem maar op. Ik viel zowat van mijn stoel toen ik las dat dit het allereerste onderzoek was over het effect van humor op het werk. Well done, Daisy! Die verdomde psychologen die zichzelf zo serieus nemen, dachten er natuurlijk niet aan dat grappen en grollen bittere ernst kunnen zijn op de werkvloer.   Al maakt Daisy wel een serieuze inschattingsfout bij de concrete tips die ze geeft. Ik citeer: 'Nu moeten bazen aan het personeel dus aangeven dat humor wel mag. Dat kan door zelf af en toe een grapje te maken of door bijvoorbeeld een cd van Geert Hoste op te zetten om het personeel aan het lachen te krijgen, waarna ze dan beter kunnen werken. '. Ai. Pijnlijk. De discussie

Actueel als deze blog is, wil ik even inspringen op een nieuwsbericht van vorige week: er worden meer jongeren van school gestuurd. Jammer, helaas, pijnlijk, maar daar wil ik het even niet over hebben. Ik wil graag even ingaan op een mogelijke reden die werd aangehaald door de experts, namelijk dat de scholen strenger zijn geworden. Sta me toe hier toch even aan te twijfelen. Toen mijn ouders naar school gingen, kreeg je naast godsdienst, rekenen en taal ook nog zonder probleem enkele lijfstraffen. Ok, dat is zowat 50 jaar geleden, dat is waar. Maar zelfs een 25tal jaar geleden, toen ik zelf naar school ging, kon de juf nog met krijtjes, boeken en bordvegers gooien zonder een rechtzaak aan haar been te hebben. Die rechtzaak heb je vandaag al als je een leerling een herexamen geeft (de o zo fijne vakantietaak is afgeschaft). Strenger, kom op... (En nee, 'progressieve' lezer, ik zeg niet dat het vroeger beter was). Tis da.

Er is een Albert Heyn geopend in St-Truiden! En niemand die iets zegt. Toevallig was ik daar in de buurt, dus hop, even testen. Helaas was heel Sint-Truiden aan het testen op hun eigenste Limburgse tempo waardoor, wegens zelf geduldgewijs gehandicapt te zijn, de testing beperkt bleef. Er moesten keuzes gemaakt worden en dat is gokken in de Albert Heyn, want elke rayon heeft zo zijn surprises. Ik belandde in de koekenrij. Meteen bleek dat ik de juiste keuze had gemaakt. Wat een aanbod aan gezonde koeken! Je weet wel, die koeken waar een slanke dame of een fruitassortiment op staat. In de Vlaamsche supermarkt zijn deze koeken enkel voor van die Pascale Naessens-gezondheidsmensen. Het is als het ware een status ze in je kar te leggen. Nee, hoor, daar doet Albert Heyn niet aan mee! Gezonde repen met yoghurt, zonder yoghurt, andere yoghurt, kaneel, kokos, chocolade, een beetje chocolade, gezonde chocolade, bosbessen, gewone bessen, ... noem maar op! Het overzicht was te groot en dat allemaa

Jawel, jawel, Eurosong is gewoon terug op tv! De VRT heeft begrepen dat het Eurovisiefestival ons geen f*** meer interesseert, maar wel Eurosong. Al vind ik het concept een beetje een demper op de feestvreugde. Iedereen moet ergens naar toe komen om dan één voor één naar ergens anders gebracht te worden alwaar ze heel efkes hun zelve mogen bewijzen om zo in de top vier terecht te komen of in de top acht, dat begrijp ik niet zo goed en dat allemaal in een leeg sportpaleis. Gelukkig kon de interactieve kijker de hele tijd reageren via twitter of wat dan ook op de gewaagde uitspraken van Jef. Wordt dan toch maar vervolgd. Ne mens moet met iets zijn weekend afsluiten. Tis da.