tis da

Soms doet een mens ontdekkingen die een ware openbaring zijn. Zoals enkele jaren geleden toen ik te weten kwam dat 'vuile zwette' geen racistische opmerking was, maar een voetbalistische manier om de scheidsrechter aan te spreken. Of dat het zwarte van het Batman-logo in feite naar voren moet springen en niet het gele zodat je een vleermuis ziet en geen gebit. Zo stond ik onlangs stil bij de dubbelzijdigheid van zilverpapier. Ok, dat is niet waar. Het was mijn man die het zag. Nee, ook niet waar, het was mijn man die zich de vraag stelde. Ik wist al lang dat zilverpapier twee kanten heeft, maar had er nooit bij stil gestaan. Maar, beste lezer, de twee kanten hebben wel degelijk een functie. De glanzende kant kaatste de warmte weg en de matte kant houdt de warmte bij. Wil je dus iets warm houden, doe je best de matte kant naar buiten. Althans volgens koks. De fabrikanten zelf Ik vind dat wel ne keer boeiend zo. Maar goed, ik gebruik het toch niet, het is gi-gan-tisch milieu-

Wat als ik nu toch eens dat rood kleedje zou aandoen in plaats van dat zwart? Wat als mensen me met dat rood kleedje niet mooi gaan vinden? Wat als collega x heel boos zal zijn als ik morgen mijn mening geef op de vergadering? Wat als we op reis iets voor hebben? Wat als mijn zoon niet kan volgen in de klas? Wat als mijn dochter koud zal hebben met haar jasje als het zou regenen? Wat als de dokter iets heel erg ontdekt als ik hem mijn klachten vertel? Wat als alle vluchtelingen/werklozen onze sociale zekerheid gaan leegplunderen? ... Pfff... vermoeiend, zeg, zo leven in gedachten. Laat ons gewoon wat meer de zaken over ons heen komen. Is minder energieslopend... en ook niet zo (levens)bedreigend. Is da ni?

Waarom zijn rolluiken eigenlijk altijd wit? Dat maakt hen nog 'plastiekeriger' dan ze al zijn. Sneu voor het straatbeeld. Ik pleit voor gewone luiken. In kleurtjes. Of nog beter: geen luiken. Ze geven zo'n angstige indruk. Een ik-wil-me-volledig-opsluiten gevoel. Tis da.

Als jonge ouder (het woordje 'jong' is relatief, het slaat natuurlijk vooral op de jonge kinders) valt het me op hoeveel loze uitspraken je doet. 'Voorzichtig zijn!' Ja, hoor, als we dat naar onze kinders roepen, gaan ze niet meer struikelen over hun veters omdat ze enthousiast naar het volgende speeltuig lopen. Als ze het woord 'voorzichtig' al begrijpen, tenminste. 'Goed uitkijken', nog zo eentje. Maar de beste - en vermoedelijk ook de meest gebruikte - is ongetwijfeld 'niet vallen'. Helpt enorm! En welk kind valt er eigenlijk bewust? Tis da. PS: foto wederom van internet geplukt

De self fulfilling prophecy vind ik wel een interessante theorie.  In het kort gaat het om een foute definitie van de waarheid die gedrag oproept waardoor de foute definitie waarheid wordt. Ik heb bepaalde verwachtingen (positief of negatief) die mijn gedrag op die manier zal beïnvloeden dat de verwachtingen effectief uitkomen. Bijvoorbeeld: ik denk dat mensen me niet zien staan, ik stel me daardoor wat timide op waardoor mensen me effectief niet zien staan. Of: ik denk dat mijn zoon zijn studie niet aankan waardoor ik hem de hele tijd zit aan te porren om voldoende te studeren of eens na te denken over een andere studie waardoor hij geen enkele motivatie meer heeft en zijn studie effectief niet met succes afrondt. Wat ik zo interessant vind aan deze theorie, is hoe men dit ontdekt heeft. Als de onderzoeker zelf op voorhand overtuigd was dat het fenomeen bestond, zal zijn verwachting zijn onderzoeksgedrag hebben beïnvloed en het resultaat van de studie zijn overtuiging hebben beves

Dooddoeners kunnen soms handig zijn, vooral als je ze zelf gebruikt wanneer je ongewild in een spiraal van andermans gezaag verzeild geraakt. Zit je echter aan de kant van de ontvangen dooddoener, is het iets minder fijn. Zeker als de dooddoener eerder het probleem pijnlijk blootlegt onder het mom dé oplossing aan te dienen. Zo is er het befaamde (veelal goed bedoelde) 'trek het je niet aan'. Een uitspraak die we in feite altijd gebruiken in een situatie waar de ontvanger van de boodschap zich net wel iets aantrekt en zich ook aantrekt dat hij of zij het zich aantrekt, terwijl hij of zij zich dat helemaal niet wil aantrekken, maar niet goed weet hoe hij of zij zich dat niet moet aantrekken. Het laatste wat op dat moment helpt voor die persoon, is het advies 'trek het je net aan' aangezien dàt net het probleem is en de persoon in kwestie eigenlijk vraagt hoe hij of zij zich dat niet moet aantrekken of het net door het allemaal eens te vertellen, zich niet meer aantrekt

Awel, ja, ik ga het nog eens hebben over de docu The men who made us thin . Sorry. Diëten is brol. Zo ver zijn we al. En dat ligt niet aan jou omdat je niet deugt, maar omdat een dieet simpelweg geen oplossing is op lange termijn. Punt. Sporten is gezond, maar we vallen er niet van af. Tenzij we er ons beroep van maken. Zo ver waren we ook al. Moeten we dan niet bewegen? Tuurlijk wel. Dat is nu net het punt. Hoe komt het toch dat we ons gezond verstand niet laten werken als het over gezondheid gaat? Ik verwijt het aan onze inherente luiheid en aan onze hipsterdrang. We hebben gewoon geen zin om voortdurend te bewegen. Ons al zittend verplaatsen, is veel handiger en we compenseren dit met plezier door een sportabonnement te kopen dat we niet gebruiken. Het abonnement alleen al in ons bezit hebben, heeft ongetwijfeld al een gunstig effect op ons gewicht. Evenmin hebben we zin om een gewoon gevarieerd eetpatroon aan te nemen. Is zo uit de mode! We betalen liever voor 'gezonde

Het moet zo ongeveer een jaar geleden geweest zijn. In een vlaag van zwakte liet ik me overhalen een fitnessabonnement te kopen. Want, zo dacht ik, als ik er maar genoeg voor betaal, zal ik wel gaan sporten. Ik ga toch geen geld wegsmijten? En, niet onbelangrijk, in die fitness kon ik televisie kijken terwijl ik aan het sporten was. Makkie! Helaas. Het sporten nam al snel het ritme van de televisie aan en de tocht naar de fitness werd zwaarder dan die op de loopband. Bovendien werd ik half misselijk van de lucht die er in zo'n fitness hangt. Het moeilijkste moest nog komen: het abonnement stopzetten. Tussen ontelbaar kleine lettertjes vond ik de te volgen procedure (de man aan de balie ging niet verder dan 'allez, madammeke, ik zou het toch nog eens proberen, misschien met een coach of zo?). Blijkbaar een actie waar ze weinig mee te maken krijgen. Want, laat ik even terugkomen op de docu The men who made us thin  (ik ben daar natuurlijk nog niet over uitgepraat, naast de di

Ik zag onlangs de reportage The men who made us thin , een vervolg op The men who made us fat . Die laatste (enfin, ze kwam eerst op televisie, maar laatst in de vorige zin) ging over de toenemende obesitas en de rol die bepaalde, gi-gan-tisch winstgevende bedrijven als McDonald's, CocaCola en Pepsi hierbij spelen. De eerste (van mijn eerste zin dus) vond ik net iets interessanter. Die ging o.a. over de dieetindustrie waar ook miljoenen te scheppen valt en dit met evenveel gezonde resultaten als de 'vette' industrie. Geen dus. Diëten werd volledig van tafel geveegd, en dit op behoorlijk wetenschappelijke wijze (met proffen en zo). Met wat geluk val je effectief af van een dieet. Toch voor eventjes. Daarna kom je geleidelijk aan weer bij, vaak zelfs meer dan dat je bent afgevallen. En dit omdat je lichaam gewoonweg panikeert door een grote gewichtsafname en als reactie veel wil eten. Wist jij al lang, natuurlijk. De boekskes staan er vol van, van dat zogenaamde 'jojo

Elke dag opnieuw is het weer een strijd die we moeten aangaan: de kinders op tijd in bed krijgen. Zodat we ze op tijd terug uit hun bed kunnen halen om ze op tijd op school te droppen. Kunnen wij nog min of meer op tijd op het werk zijn. Dat laatste lukt niet altijd. Eerder zelden. Althans volgens de algemeen aanvaarde definitie van 'op tijd'. Moest mijn woordenboek meer mainstream zijn, zou er geen probleem zijn. Want, geef toe, ons hele 'op tijd'-systeem is gericht op ochtendmensen. Vroeg uit je bed komen, dàt is discipline. Een indicatie dat je een hard werkend persoon bent. Want ochtendstond heeft blablabla, weet je wel. Lang in je nest liggen - we kunnen het zelfs niet neutraal benoemen - is eerder voor luilakken, voor mensen die niets van leven willen maken. Terwijl er ook zoiets als niet-ochtendmensen bestaan wiens dag wat later begint dan 06:00, maar ook later eindigt. In dezelfde 24 uur doen deze mensen evenveel dat de disciplinaire ochtendmens, hetzij op a

... ... ... writer's block

Soms kan ne mens al eens deugd hebben van gewoon te zappen. Ikzelf ben tv-klant bij Telenet. Niet omdat het een tof product was. Niet omdat het goedkoper was. Geen idee trouwens wie de goedkoopste is. Beetje onduidelijk. Vast complex, die tariefberekeningen. Gewoon bij Telenet omdat... Ja, gewoon. En eigenlijk kan ik niet klagen. Beetje duur, ja, maar verder... Ze doen dat goed. Alleen de nummering van de tv-zenders, daar hebben ze bij den Telenet toch niet echt over nagedacht. Nummer één is vtm. Niets mis mee, denk je. Maar dan zap je verder en kom je weer bij een, maar dan op twee. En drie is eigenlijk vier. Vier is canvas en vijf gaat weer af naar 2(BE). De echte vijf zit op zes. Vitaya op zeven en dan denk je dat je bij acht bent, terwijl de echte acht pas op negen komt. Ik vind het wat complex. Als zapper ben ik op zoek naar eenvoud. Is da ni zo? PS: fotootje van youtube-filmpje geplukt dat je tips geeft hoe je legomeubels kan maken. Altijd interessant. Je weet nooit wa

Onlangs zat ik in een vergadering met 'Ollanders'. Een hele dag. Fijn en positief pittig. Na het uitgebreide diner met wijn (betaald door de Belgen), zakte de heftigheid echter zienderogen. Het kostte ons moeite het gesprek gaande te houden. Waarop Sjakkeliene zei: 'we hebben precies een inkakmomentje'. ... Een wat? Een inkakmomentje. Hallo? Heeft niemand dit gehoord? Waarom schiet niemand in de lach? Een inkakmomentje? Inkakken... Ooit al van gehoord? Iemand? Ik niet meteen. Van Dale ook niet. En de Taalunie heeft het ook al niet erkend. Maar gelukkig is er nog Google. Bovenaan in de lijst, vinden we een treffende uitleg: http://www.ikzegniets.nl/inkakken-ik-kende-het-woord-niet/. Met vervoeging en al. Geinige blog trouwens. Onderbroekenlol is altijd fijn. Kak je niet van in. Tis da.

Ik beken. Ik heb wel eens last van luiheid. Ik probeer ermee te leven, al is het erg moeilijk. Het is een eigenschap die niet echt geapprecieerd wordt in deze hard werkende maatschappij. Het streven naar onthaasting en zen-gedoe is nochtans groot, doch luiheid past niet in dit moderne ontspanningsplaatje. Toch pleit ik ervoor om dit te opwaarderen. Beetje meer easy en relax ritme van leven.  De technologie die even stil staat. Kan je eindelijk eens wat langer genieten van je smartphone. Is ie niet meteen oubollig. Zou toch zalig, nee? Da is. PS: foto gepikt van internet. Meer leuke 'luiheid'-foto's vind je op http://www.lindanieuws.nl/lifestyle/12-x-het-toppunt-van-luiheid/

De uitdrukking 'hij/zij heeft het gemaakt', heb ik nooit helemaal begrepen. Vooral niet omdat het vaak in positieve zin wordt gebruikt. "Het halen, slagen (in het bedoelde) succes hebben", zegt Van Dale. Tuurlijk. Het gaat inderdaad om mensen die het ver hebben gebracht. Carrière hebben gemaakt. Een belangrijke positie hebben verworven... Gezever, natuurlijk. Want eigenlijk krijgen mensen meestal de uitdrukking toebedeeld als ze veel geld hebben, vaak op korte termijn verdiend. Iemand die een vzw opricht uit het niets en daardoor onderdak biedt aan een grote groep daklozen, haalt het ook. Is ook in het bedoelde geslaagd en zal zeker succes hebben (in zijn sector dan toch). Toch heeft die het volgens de uitdrukking niet gemaakt. En hoe je dat succes hebt verworven (lees: veel geld hebt verdiend), doet er eigenlijk niet toe. Ethisch of niet. Talent of niet. Maakt niet uit. Als het maar lijkt alsof je er zelf heel hard voor gewerkt hebt, dat is voldoende. Tis da.

Je herkent ze onmiddellijk, de niet-trein-habitués. Het subtiele proces om een zitplaats te bemachtigen, kennen zij nog niet. Wanneer de dame -ondertussen een cassettebandje- omroept dat de trein eraan komt, stappen ze al naar voren. Compleet fout, natuurlijk. Een echte treinrot weet dat het nog ettelijke minuten kan duren eer de trein effectief aan komt rijden, laat staan tot stilstand komt. Rijdt de trein binnen, begaan ze een tweede fout: nerveus om zich heen kijken waar de deuren precies zullen stoppen. Doe je niet. Een vaste treinganger blijft rustig stilstaan, doet alsof hij de krant nog leest en zoekt de deuren vanuit zijn ooghoeken op. Zijn hersenen berekenen al vanzelf op welke hoogte de deuren gaan stoppen en pas wanneer de trein bijna stil staat, wandelt hij rustig mee. Rustig, doch kordaat om anderen geen kans te geven voor hem op te stappen. De nieuweling staat ondertussen achteraan de rij, recht voor de deur. Derde fout. Door recht voor de deur te staan, duurt het eeuwen

Ja, nee, ik zeg euh... Ik dacht toen maar allez. Want ze zei toen dat euh... En ik zeg maar nee, dat kan toch niet. En ja, ze zei dat dan, he, euh... Ja, nee, euh... Ik zeg allez. Het is toch waar zeker. Ik dacht echt van euh... Jaja, het is allemaal wat. Da is.

Technisch gezien ben ik absoluut niet meer actueel, meer zelfs, ik haal hier mega oude koeien uit de sloot. Het is immers al meer dan een vol-le-di-ge week geleden dat onze teergeliefde openbare omroep zijn (of haar?) nieuwe logo's voorstelde. Maar toch, toch was ik graag heel even op deze bijzonder gebeurtenis teruggekomen.                  Laat ons vooral niet ingaan op het al dan niet geslaagd zijn van de logo's. Dat het ene je doet denken aan pure biovoeding zonder gluten en het andere aan Atlas Copco of saaie beursquoteringen doet er even niet toe. Wat ik mij afvraag, is of dit effectief nodig was. Want, beste lezer, een kleine duik in de ondoorgrondelijke wegen van Wikipedia leert ons dat sinds 2005 het merk één bestaat. En dankzij Google weten we dat er tijdens dit tienjarig bestaan -hip hip hoera- minstens drie keer een nieuw logo werd gelanceerd. Dat is... -verdorie, tien delen door drie- gemiddeld een dikke drie jaar per logo.   Over Canvas zullen we even ni

Taboes zijn zo vervelend. En dan heb ik het natuurlijk niet alleen over die kleine, eerder onschuldige taboes. Dat je bijvoorbeeld on-mo-ge-lijk kan zeggen dat je die ochtend je tanden niet hebt gepoetst. Not done. Doe je niet. Of dat je eigenlijk wel stiekem geniet van gewoon vrijen in je bed en niet zozeer van n**** in een speciaal standje in het kleedhokje van de wellness. Zeg je natuurlijk niet. Net zomin kom je er voor uit dat je met oudejaar geen feestbeest bent. Compleet illegaal. Of erger nog, zeggen dat je tijd hebt. En niet eens door bewust te onthaasten, maar gewoon omdat je eens niets te doen hebt. Ho maar. Totaal verboden om zoiets openbaar te verkondigen. Heb je meteen geen vrienden meer. Het wordt pas echt vervelend als taboes een impact hebben op het beleid, op de organisatie van een land, op de wereld. Arbeidsrechten inleveren, bijvoorbeeld. Stel je voor! Wil je terug naar het tijdperk van de industrialisatie of zo? Laten we anders meteen de vakbonden afvoeren. Nee

Het kan zo confronterend zijn, het 'kleedkotje'. Sta ik daar voor de spiegel met een nieuwe broek en dan denk ik of mijn derrière wel goed zit in die nieuwe broek. Maar dan denk ik: zouden de mensen dezelfde perceptie hebben over mijn derrière in die broek? Want dan denk ik dat ik er eigenlijk zelf niet zozeer op let bij anderen. Tenzij ik er bewust aan denk om er op te letten. En dan nog, dan nog denk ik altijd bij andermans derrière dat die eigenlijk nog best meevalt. Maar dan denk ik: goh, wat maakt het uit wat anderen denken? Ik ben toch super geëmancipeerd? Een sterke vrouw en zo. Die er zich vooral zelf goed bij moet voelen en zich geen f*** aantrekt van vrouwmensen die hip willen doen? Maar dan denk ik: ik vind zelf dat mijn derrière niet goed zit in de broek. Of toch? Even vragen aan mijn vriendin. Als zij vindt van niet, koop ik ze! Of zou zij andermans derrières ook altijd positiever beoordelen dan de hare terwijl dat in werkelijkheid misschien niet het geval is? Tis

Na rijp beraad, een aantal individuele brainstormsessies, uitgebreide nota's en memo's, heel wat meetings met mezelf en het opstellen van een blogplan, besloot ik nogmaals een poging te ondernemen om deze blog nieuw leven in te blazen alwaar ik mijn strategische en operationele doelstellingen omtrent de implementatie van mijn schriftelijk gedachtegoed kan uitrollen in de hoop opnieuw een, al dan niet selecte, doelgroep te kunnen opbouwen waaraan ik mijn eigen gepercipieerde indrukken op de processen die zich afspelen in mijn eigen omgeving kan briefen, uiteraard alleen nadat ik deze heb afgetoetst met mezelve, rekening houdend met de vooropgestelde policy en indien opgesteld in de vernieuwde huisstijl. Welkom terug, beste lezer! Tis da.