verzuurde mensen

Onlangs parkeerde ik mijn auto een beetje scheef op de parking van de Colruyt. Ik stond in feite pal op de witte lijn, maar aangezien er naast mij geen parking meer was, kon het geen kwaad. Langs de andere kant parkeerde er echter een auto met zo'n koppel in dat zowat elke voorbijganger met hun gezichtsmimiek veroordeelt. Je kent ze wel, man en vrouw netjes naast elkaar, man altijd aan het stuur met een hemdje aan dat perfect is gestreken door zijn vrouw. Voor deze mensen is het not done om de veroordeelde rechtstreeks aan te kijken (je zou wel eens besmet kunnen geraken), dus staren ze beleefd naar voren al hebben ze het wangedrag duidelijk in het snuitje en voelen ze zich moreel verplicht dit ook te tonen met hun gezicht en de rest van hun lichaam. Het zijn van die mensen die in alles wel iets om te klagen zien. Zelfs in de bloesems die het begin van de lente kenmerken. Die blaadjes vallen in hun net geharkte plastiekgroene tuin en de kleur past niet bij de -frequent met hoge drukreiniger gekuiste- baksteen van hun mooie fermette. Zulke mensen denken in hokjes, daar doen we niet aan mee. Tis da.