tis da

Mooi, het leven is mooi, wanneer er zon, muziek en wetenschappelijke bevestigingen (van datgene dat je al jaren predikt) zijn . Mensen gooien vaak voedsel weg omdat de houdbaarheidsdatum is verstreken. Ik ben zelfs al getuige geweest van gevallen die een yoghurtje niet meer opaten omdat het die dag zelf ging vervallen. Alsof het yoghurtje in kwestie die dag klokslag om 24u volledig groen zou worden en, indien het nog in je lichaam zou zitten omdat je het toch hebt opgegeten, je hele lichaam zou verwoesten. Ik geloof niet in houdbaarheidsdata. Ik geloof wel in mijn neus, ogen en smaakpapillen. En kijk eens aan, mijn geloof wordt bevestigd. Jammer genoeg is er meer nodig dan een beetje fundamenteel wetenschappelijk onderzoek om waarheidsgetrouwe gedachtegangen tussen de twee oren te wijzigen. Tis da. http://www.hbvl.be/nieuws/wetenschap/aid1376427/nederlandse-studie-vervallen-voedsel-is-lekkerder.aspx

Onlangs parkeerde ik mijn auto een beetje scheef op de parking van de Colruyt. Ik stond in feite pal op de witte lijn, maar aangezien er naast mij geen parking meer was, kon het geen kwaad. Langs de andere kant parkeerde er echter een auto met zo'n koppel in dat zowat elke voorbijganger met hun gezichtsmimiek veroordeelt. Je kent ze wel, man en vrouw netjes naast elkaar, man altijd aan het stuur met een hemdje aan dat perfect is gestreken door zijn vrouw. Voor deze mensen is het not done om de veroordeelde rechtstreeks aan te kijken (je zou wel eens besmet kunnen geraken), dus staren ze beleefd naar voren al hebben ze het wangedrag duidelijk in het snuitje en voelen ze zich moreel verplicht dit ook te tonen met hun gezicht en de rest van hun lichaam. Het zijn van die mensen die in alles wel iets om te klagen zien. Zelfs in de bloesems die het begin van de lente kenmerken. Die blaadjes vallen in hun net geharkte plastiekgroene tuin en de kleur past niet bij de -frequent met hoge dru

Ik moet eerlijk zijn, ik kijk al wel eens naar Thuis. Eén à twee keer per week. Of soms wel eens drie keer. Ok, af en toe vier keer per week, maar niet elke dag, want donderdagavond ben ik niet thuis. Nu moet ik toch wel zeggen dat er een aantal afdwalingen in de verhaallijnen zitten. Lowie -die nogal vlot Brabants spreekt voor iemand die in Mexico is opgegroeid, maar dat even terzijde- is 16 jaar terwijl hij maar enkele seizoenen geleden geboren is, niet dat ik het nog weet, want net dat seizoen heb ik niet gekeken, ik weet niet meer waarom, maar vermoedelijk omdat ik dan op kot zat of zo, ik weet het niet meer, maar alleszins is hij geen 16 jaar geleden geboren, net zoals zijn neef Franky want diene is geboren als de serie al liep en we zijn nog maar aan seizoen 18, terwijl hij al 19 moet zijn. Maar het meest vreemde is de loft van dokter Judith, je weet wel, de loft waar vroeger nog Sofie heeft gewoond, Sofie Lien Van De Kelder, de die met haar weelderige boezem die zo ineens uit

Laatst waren we op een feestje en was ik geweldig sociaal aan het doen door met veel mensen te praten. Uiteraard passeren er dan ook uitspraken waarbij je daarna de noodzaak voelt om je beste vriendinnen en/of mama op te bellen zodat je, naargelang de volgorde waarin je de mensen opbelt, bij de ene een traan kan laten en uiteindelijk bij de andere zelfzeker kan zeggen dat de mensen die de bewuste uitspraken deden gewoon idioten zijn. Maar, ik heb die avond besloten dat ik het me gewoon totaal niet meer ga aantrekken. Ik heb het nog heel eventjes kort aangestipt bij de gemaal, maar verder heb ik er niet meer al te veel over nagedacht. Ik heb zelfs niemand opgebeld! Ooit word ik nog echt volwassen! Tis da!

Ik merk dat je als jonge ouder... nee, stop, 'jonge ouder', wat een vreselijke uitdrukking! 'Semi-jonge mama die stiekem wel eens hunkert naar meer me-time' komt meer in de buurt. Maar laat ons vooral positief blijven. Derde keer, goede keer. Ik merk dat je als 'recente experte in klein, fijn grut' intern automatische afspeelbandjes kweekt. 'Amaaai!' (als kindlief kei trots laat zien wat hij kan, maar je bent ofwel niet helemaal onder de indruk ofwel heel toevallig met iets anders bezig en maar met een half oog aan het kijken), 'is 't waar?' (als peuterlief iets brabbelt waar je niets van begrepen hebt, maar je wil je oogappel niet nodeloos pesten door herhaardelijk 'wablieft' te vragen), 'neen, dat mag niet' (zowat elk uur van de dag bij kleuters en nog vaker bij peuters), 'zo mooi!' (bij het zoveelste kunstwerkje dat je niet kan identificeren waarmee kleuterlief thuiskomt). Zalig toch, die taalroutine! Tis da!

De Meus is een fijne kok. Sympathieke mens, leuke receptjes, meer moet dat niet zijn. Onlangs heb ik zijn balletjes in tomatensaus gemaakt, althans mits kleine aanpassingen. 1 kg gehakt voor vier personen. Meus, dat is erover. Akkoord, de balletjes zijn de essentie, maar 1 kg voor amper vier personen! In tijden van klimaatopwarming en duurzaamheid moet het hier gewoon om een vergissing gaan. Ik ben voor balletjes met een kleinere diameter gegaan en had 32 balletjes met amper 250 gram gehakt. Ik moest er wel wat naar zoeken in de reuze pot met tomatensaus, maar dat gaf een extra dimensie aan de maaltijd. Die saus heb ik trouwens niet gezeefd zoals de Meus voorstelt. Ik houd wel van 'natuurlijke' kost en bovendien vraagt zeven heel veel werk én extra afwas. Voor die balletjes zelf gebruikt de Meus paneermeel. Paneermeel, ik heb het niet in huis. Het doet me altijd denken aan de menu op een restaurantdag van het plaatselijke koor of toneelkring. Maar goed, alle respect voor de

Niet alle woorden zijn even neutraal, zelfs 'gewone' woorden niet. Neem nu het woord 'tegenwoordig'. Iemand die zijn zin met dat woord begint, gaat eigenlijk klagen dat de maatschappij om zeep is en dat het vroeger beter was. Ook op het eerste zicht brave, kleine bijwoorden kunnen heel wat onderhuidse steken geven. Het woordje 'wel' in 'ik vond het klassiek concert wel leuk' verraadt bijvoorbeeld dat je het concert -op zijn zachtst gezegd- niet hoogstaand vond en dit duidelijk wil maken door stiekem wat denigrerend te doen en dit met het woordje 'wel' nog extra in de verf te zetten in plaats van gewoon, beleefd, te zeggen dat je het niet zo goed vond. Er zit tegenwoordig wel wat meer in onze taal dan je denkt. Tis da.

Vandaag gelezen in de krant:   Daar word ik toch een beetje triest van. Is dat niet heel erg? En zullen heel wat mensen die dit artikel lezen, nu niet nog vaker de auto met hun kroost nemen dan de fiets? Waardoor het probleem eigenlijk alleen maar erger word? Noem me gerust een saaie piet, maar ik word echt een beetje verdrietig van het feit dat mensen niet altijd maatschappelijk verantwoord willen handelen. Niet dat ik altijd even flink ben, maar toch... Onlangs ging ik nog met mijn zoontje van 3,5 met de fiets naar de Delhaize. Een afstand van 1 km langs een drukke baan met een breed fietspad. Alle moeite ten spijt, wilde mijn zoon niet op het voetpad fietsen, maar zoals de grote mensen op het rode fietspad. Ik zorgde er voor dat ik nog tussen hem en de auto's (ook netjes op het fietspad) kon fietsen zodat ik als bumper kon dienen. En zelfs dan, op die kleine kilometer, kreeg ik nog tientallen vieze blikken van autobestuurders alsof ik mijn zoon gewoon voor de auto's aan

Je weet het op voorhand en toch geef je het, tegen beter weten in, een kans. Mijn zoon mocht zelf fietsen. De volle drie straten was er nog veel enthousiasme. Na de eerste valpartij kon ik hem nog terug in het zadel krijgen. De tweede valpartij was er te veel aan. Hij gaf forfait. Met mijn fiets in de ene hand en zijn fiets in de andere gingen we te voet verder. Wegens het lichte hoogteverschil tussen beide fietsen, was het voor mij een ware evenwichtsoefening. Dat werd het nog meer toen mijn zoon er ook al wandelend de brui aan gaf ('ik ben moe in mijn benen') en in mijn fietsstoel ging zitten. Een ware rugbeproeving. Tis da.

Eindelijk heb ik hem, het logo van Batman. Ik begreep al niet wat iedereen in die gele tanden zag. Blijkbaar is het zwarte gedeelte de essentie van het logo... Bij mij kwam het gele altijd op de voorgrond en nu heel toevallig kwam het zwarte eens naar voren. En met heel veel moeite -echt heel veel moeite- zie ik nu Batman himself. Leuk! Tis da. (PS: logo geplukt van het internet)

Ik ben zo fier op mezelf. Ik was onlangs in de supermarkt en er was een mevrouw aan een standje waarbij je een stukje quiche kon proeven. Er was geen enkele ontsnappingsroute, ik moest ze passeren en proefde dus de quiche. Beleefd als ik ben, deed ik enkele njammie geluiden. Die dames zijn daarvoor opgeleid, natuurlijk. Ze bood me meteen twee (niet meteen de goedkoopste) quiches aan. 'Ze zijn in promotie, mevrouw!'. Alle denkmoeite ten spijt, kon ik niets verzinnen en legde de twee quiches dan maar in mijn kar. Gedurende drie rayons voelde ik me slecht dat ik me had laten doen. Maar bij de koeken had ik het standje terug in het vizier en zag ik dat de dame even weg was. Vliegensvlug haalde ik de quiches uit mijn kar en legde ik ze terug in de frigo aan het standje. Me zelden zo goed gevoeld. Me niet laten doen en toch die mevrouw niet teleurgesteld. Tis da!

Ik vind het een beetje raar dat een appelsien appelsien heet. Het komt niet uit dezelfde familie als de appel. Qua pel en innerlijke opbouw heeft het meer van een citroen (het is dan ook niet geheel toevallig een citrusvrucht). Citrosien had een logischere keuze geweest. Ook in de deftige variant, sinaasappel, komt die appel weer terug. Sinaasappel... dat woord wordt enkel nog gebruikt door pseudo-taalexperts -die die met een bisschoppelijk accent spreken- en door Nederlanders. Die zeggen sienaasappel. Tenzij ze er van drinken, dan is het een judorans.

De uitspraak 'meer moet dat niet zijn' is geëvolueerd van een eerder neutrale, goed bedoelde zegswijze naar een handige tool om iets te beoordelen dat je eigenlijk veel te klein (of te weinig) vindt, maar met een zekere compassie wil benoemen. Je wordt bijvoorbeeld uitgenodigd voor een brunch en het aanbod is maar magertjes. Als de gastvrouw zegt dat ze niet meer de tijd had om ook nog soep te maken, heb je de gelegenheid om de uitspraak te gebruiken. Zonder direct te zijn, is de ontgoocheling toch van je hart. De uitspraak heeft nog meer kracht als je ze out of the bleu gebruikt. Bij een housewarming is het bijvoorbeeld een goede binnenkomer. 'Leuk huis, meer moet dat niet zijn'. Je boodschap is duidelijk. Tis da.

Veel auto's hebben een sticker op hun achterruit met daarop 'baby aan boord' of 'Joran en Milan rijden mee'. Handig, dan moet je er niet van opkijken dat die auto plots begint te slingeren wanneer de baby of het kind in kwestie een scène begint te maken omdat zijn speeltje is gevallen en de bestuurder uit pure wanhoop van het gebrul al rijdend het speeltje probeert te zoeken door zijn arm achter zich te strekken en met zijn hand de grond af te tasten. Ik pleit voor een verplichting van dergelijke stickers. Met een sticker als 'man met klak aan het stuur' kan je op voorhand anticiperen en hoef je geen gevaarlijke manoeuvres te doen om daarna al vloekend de auto voorbij te steken en te merken dat de man een klak op had. 'Pepe aan boord' verklaart de sloomheid van een wagen of geeft aan dat het niet zo heel dramatisch is als er een ongeluk gebeurt. 'Middenvakrijder', 'gaat niet harder dan 90' of 'traag rijden is voor losers' ge

Omdat ik in de buurt was, kon ik onlangs nog eens stevig gaan in de Albert Heijn. Zonder me al te veel te laten verleiden door promoties, deed ik gewoon mijn boodschappen. Wegens gebrek aan een boodschappentas, kocht ik wel een juten Albert Heijn-tas die mooi hing te pronken aan de kassa, maar verder kocht ik niets speciaal. Behalve dan die drie Paasartikelen die voor de helft van de prijs werden aangeboden. Bij het nalezen van mijn kassaticket merkte ik echter dat bij 2 Paasartikelen de 50% er niet was afgegaan. Ik ging dus terug. De dame zocht het voor me uit en terwijl ze dat deed viel mijn oog op een andere aanbieding. Bij aankoop van minstens 10 euro, kreeg je 10 euro korting op een Eftelingticket. En liet ik nu net toevallig de dag erna naar de Efteling gaan! Ik had voor 50 euro gekocht, dus ik kreeg zonder probleem een goedkoop Eftelingticket. Dat zijn nu eens koopjes waarbij je je achteraf niet slecht voelt. Je niet op voorhand laten verleiden en dingen speciaal kopen die j

Mailen gaat zo zalig snel. Mailtje lezen, 'reply all' aanklikken, paar zinnetjes typen en hopsa, op een minuutje tijd is je boodschap de wereld ingestuurd. En dan merk je plots dat de persoon over wie je een mopje in je mail maakt, nog in cc staat... Laat ons hopen dat de combinatie van de persoon in kwestie die Franstalig is en een Nederlandstalige boodschap, de zaak kan redden. Al zal de smiley achter de boodschap veel verraden. Volgende keer probeer ik wat minder de grapjurk uit te hangen. Tis da.

Wat een topdag was het gisteren! Eindelijk de zon! Meteen de zonnecrème, sleffers (wat is het officiële woord voor dit schoeisel?) en zonnebril bovengehaald voor het optimaliseren van het zomerse gevoel. Nu nog enkele regendagen doorstaan en de zomer kan echt beginnen. Kunnen we eindelijk klagen dat het veel te warm is. Yes, ik kijk er naar uit! Tis da!

Het is bij deze officieel, ik bezwijk voor de groepsdruk. Vanaf nu schrijf ik netjes hoofdletters wanneer dat moet. Ok, dat kunstig motief was misschien een beetje overdreven. Maar altijd die shifttoets indrukken, kan zo tijdrovend en vooral vermoeiend zijn. Maar goed, op vraag van velen -en omdat ik niet als taaldebiel wil overkomen- hoofdletters! Tis da!

zalig om artikels te lezen die je standpunt bevestigen. zeker als het artikel in 'de betere krant' staat, waardoor je bij elk pleitmoment van dat standpunt kan zeggen dat het zelfs in die krant stond en dus waarschijnlijk wetenschappelijk bewezen is. zo las ik gisteren in de standaard dat het voor je kind schadelijk kan zijn als je als ouder te bezorgd bent. het werd tijd dat dit eens officieel werd gemaakt. toen ik als puber voor de eerste keer met mijn vriendinnetjes op weekend ging, was ik de enige die niet naar huis moest bellen. ik heb toen toch gebeld omdat ik het zo erg vond dat ik niet moest bellen. ook vond ik het niet leuk dat ik als 16-jarige zelf naar de tandarts moest bellen van mijn mama. maar nu bedank ik mijn ouders voor hun -hoe zal ik het zeggen- 'begrensde doch gezonde' bezorgdheid. mijn mamamissie is dat mijn bloeikes op gelukkige wijze zelfstandig aan deze -soms ietwat boze- wereld kunnen deelnemen. en over alle andere opvoedingsfouten die ik ma

de technologische vooruitgang maakt het leven een stuk eenvoudiger. dankzij de wasmachine moeten we niet meer urenlang boven een wastobbe hangen, dankzij het internet hebben we alle kennis meteen bij de hand en sinds kort is er ook een oplossing voor die moeilijke momenten 's avonds in onze zetel. je kent het wel, je kruipt onder je fleece dekentje om het lekker warm te krijgen, maar dan wil je ook een chipje nemen en van je pintje drinken. moet je die arm weer onder dat dekentje uithalen en komt er een koude windvlaag onder je deken over je ganse lichaam. dan maar rechtop gaan zitten en het dekentje rond je schouders slaan. maar dan hebben je benen weer koud en al snel blijkt dat je armhandelingen toch niet echt uitgebreid zijn. dat is nu voorbij. maak kennis met de snuggie! een boekje lezen, romantisch in de zetel met een kopje koffie, televisie kijken of een gecamoufleerde wandeling maken, het kan allemaal! check http://www.mysnuggiestore.com/ . met schoon motiefkes! tis da!

we gaan hier niet de 'mijn-kinderen-zijn-fantastisch-dus-de-minste-bewegingen-die-ze-maken-boeien-iedereen-moeke uithangen, maar een kleine anekdote moet al eens kunnen. nu is zo'n moment. mijn zoon (3,5 jaar) belde met de oma. 'ga je met school op weekend', vroeg oma. 'nee, oma, want de school staat vast'. gewoon alles lekker letterlijk nemen, fantastisch. tis da.

soms zie je het licht pas op late leeftijd. dat een schuif af een schuif af wordt genoemd omdat je er afschuift, had ik pas door als ik al lang niet meer naar speeltuinen ging. en onlangs heb ik gelezen waar het woord horeca vandaan komt (zelf had ik er vermoedelijk niet opgekomen). het is de afkorting van hotel, restaurant en café (of was het catering?). dat is wel goed gevonden, tis da!

minder lang slapen als je de klok een uur verder moet zetten? wat zit iedereen toch maar te klagen? je moet minder lang wachten om terug te eten, paaseieren te rapen en terug in je bed te kruipen! zalig, toch? nu nog ook wat 'zomer' bij het 'uur' en het leven is weer één groot feest. tis da!