treinkneusjes

Je herkent ze onmiddellijk, de niet-trein-habitués. Het subtiele proces om een zitplaats te bemachtigen, kennen zij nog niet. Wanneer de dame -ondertussen een cassettebandje- omroept dat de trein eraan komt, stappen ze al naar voren. Compleet fout, natuurlijk. Een echte treinrot weet dat het nog ettelijke minuten kan duren eer de trein effectief aan komt rijden, laat staan tot stilstand komt. Rijdt de trein binnen, begaan ze een tweede fout: nerveus om zich heen kijken waar de deuren precies zullen stoppen. Doe je niet. Een vaste treinganger blijft rustig stilstaan, doet alsof hij de krant nog leest en zoekt de deuren vanuit zijn ooghoeken op. Zijn hersenen berekenen al vanzelf op welke hoogte de deuren gaan stoppen en pas wanneer de trein bijna stil staat, wandelt hij rustig mee. Rustig, doch kordaat om anderen geen kans te geven voor hem op te stappen. De nieuweling staat ondertussen achteraan de rij, recht voor de deur. Derde fout. Door recht voor de deur te staan, duurt het eeuwen voor je op de trein bent. Want de wachtenden langs de flanken krijgen -nemen- altijd voorrang. Ook op het perron wordt er geritst. Weten wij als habitué al eeuwen, natuurlijk. En dan, eens op de trein, maken die treinkneusjes een laatste fout. Effectief een plek gaan zoeken terwijl het al van kilometers ver duidelijk is dat er geen enkel plekje meer vrij is. Zitten wij al lang gezellig op het trapje in de gang, of, als we pech hebben, staan we te leunen tegen de muur. Maar die bleukes moeten in het midden van de gang staan, zonder zich ergens vast te kunnen houden. En ze hebben er geen idee van wat er gebeurt met hen als de trein stopt in het volgende station... Tis da.