het ideale gewicht (deel 2)

Het moet zo ongeveer een jaar geleden geweest zijn. In een vlaag van zwakte liet ik me overhalen een fitnessabonnement te kopen. Want, zo dacht ik, als ik er maar genoeg voor betaal, zal ik wel gaan sporten. Ik ga toch geen geld wegsmijten? En, niet onbelangrijk, in die fitness kon ik televisie kijken terwijl ik aan het sporten was. Makkie! Helaas. Het sporten nam al snel het ritme van de televisie aan en de tocht naar de fitness werd zwaarder dan die op de loopband. Bovendien werd ik half misselijk van de lucht die er in zo'n fitness hangt.

Het moeilijkste moest nog komen: het abonnement stopzetten. Tussen ontelbaar kleine lettertjes vond ik de te volgen procedure (de man aan de balie ging niet verder dan 'allez, madammeke, ik zou het toch nog eens proberen, misschien met een coach of zo?). Blijkbaar een actie waar ze weinig mee te maken krijgen. Want, laat ik even terugkomen op de docu The men who made us thin (ik ben daar natuurlijk nog niet over uitgepraat, naast de dieetindustrie, wordt ook de sport-, met name de fitnessindustrie, stinkend rijk van onze obsessie voor het ideale gewicht.

En dat terwijl we allemaal weten dat we van sporten niet afvallen. Tenzij we er een dagelijkse werkdag van maken. Niet dus. Kunnen we niet. En willen we ook niet. Ons lichaam doet namelijk nooit onnodig fysieke acties, aldus de proffen uit de docu. Ik kan dat bevestigen. Mijn lichaam is daar zeer efficiƫnt in. Een goede kosten-batenanalyse is toch het uitgangspunt van elk winstgevend orgaan, niet? Tis da.

Reacties

Populaire posts van deze blog

wat als we eens wat minder zouden wat alsen?

correct zijn 2

gesprek op straat