tis da

Quota om vrouwen in topfuncties en de politiek te krijgen, een goede zaak? Er zijn ongetwijfeld oneindig veel pro's en contra's. Het spijtige aan deze discussie is dat ze altijd gaat over de zogenaamde 'belangrijke' functies in onze samenleving. Lees: de functies waarbij je veel geld verdient of heel wat aanzien mee krijgt. Ook gaat het altijd om meer vrouwen in mannenbastions te krijgen. Gelieve deze discussie ook eens om te draaien en te verschuiven naar de 'gewone stervelingenjobs'. Ik denk spontaan aan het onderwijs. Elke keer krijg ik hetzelfde te horen op die verdomde oudercontacten: "de fijne motoriek van uw zoon is nog niet wat het moet zijn, mevrouw, hij kan nog geen ventje tekenen, mevrouw, en zijn knutselwerkjes zijn ook nog niet wat ze moeten zijn, mevrouw". Dat mijn zoon met een hamer en een bijl overweg kan, wordt uiteraard niet 'gemeten'. De juf is vermoedelijk zelf niet thuis in dit creatieve genre (en dat neem ik haar ook nie...

Gisteren in de krant: Zatte Rita (met hoofdletters) verlaat Familie. Indien je werkelijk geïnteresseerd bent in de ruimere context, kan je dit lezen in de kwaliteitskrant De Standaard: http://www.standaard.be/cnt/dmf20140624_01152902. Ik ben geen Familiekijker, ik ben een sporadische Thuiskijker omdat Thuis zogezegd van een beter niveau is. Maar dat terzijde. Zatte Rita weg uit Familie, ik kan het bijna niet geloven. Niet dat ik er over kan oordelen, maar volgens mij draagt Zatte Rita de reeks. Samen met de bomma, want die zou ook nog steeds meedoen. Terwijl die in feite al 152 jaar zou moeten zijn. Ze was al van in het begin de bomma, met kleinkinderen die al werken gingen. En enkele decennia later is ze dat nog steeds. De reeks heeft zelfs af en toe sprongen van enkele jaren gemaakt (ik heb me goed laten informeren). Maar de bomma blijft jong van geest. Dat terzijde. Zatte Rita weg... Wat jammer toch. Een uniek persoon in de soapwereld. Fantastisch uitgediept ook. Een ietwat marg...

Laatst had mijn dochter zich wat pijn gedaan. Wegens verregaande vermoeidheid, zorgde dit minieme pijntje voor een dramatische scène. Alle pogingen ten spijt, was ze ontroostbaar. Tot we een snoepje aanboden. Het werkte als een dosis morfine, de gi-gan-tische pijn verdween meteen. Broer kreeg ook een snoepje waarop de morfine prompt was uitgewerkt. Het drama begon opnieuw. Dat was niet eerlijk, want broer had zich niet pijn gedaan! Het deed me spontaan denken aan een passage uit een fantastisch boek dat ik ooit gelezen heb. Al weet ik totaal niet meer welk boek. De auteur stelde de lezer voor het volgende dilemma. Wat zou jij kiezen: jij krijgt alleen 20 000 euro en je vrienden niets of iedereen krijgt 100 000 euro, ook je vrienden? Ik denk dat het menselijke wezen hiermee mooi is samengevat. Hoeft dit nog meer uitleg? Nee. Tis da.

Gisteren kreeg Pieter Post de prijs voor beste postbode. Nou moe, dacht ik. Hij verknoeit elke postopdracht opnieuw! (Anders zou het programma ook maar oersaai zijn, natuurlijk.) Akkoord, Pieter lost het probleem in elke aflevering spectaculair op, maar wel pas nadat hij zelf voor het probleem heeft gezorgd. En elk middel heiligt het postdoel. Klein pakketje niet op tijd bezorgd? Geen nood, daar is de helikopter! Die overal kan landen in Pieters dorp waar geen ecologische problemen zijn. Alles peis en vree, als de post maar op tijd komt. Boodschap van Pieter? Voor alles is een oplossing. Knoei naar hartenlust, wie oplossingen heeft (los van enige ethische code), is de beste! Tis da.

Ik ben niet zo erg feministisch. Ik heb er geen problemen mee dat ik de was doe en mijn man de tuin. De manier waarop mijn man de was aanpakt, stoort me om de één of andere duistere reden en de tuin vind ik wat te vermoeiend. Dus ik vind deze taakverdeling prima. Al is er op gendervlak hier en daar nog heel wat gelijkheidswerk aan de winkel. En dan richt ik me niet enkel tot manspersonen, maar evenzeer tot vrouwmensen. Hoe vaak heb ik het al niet gehoord. Mama's die deeltijds gaan werken omdat ze (en ik citeer, ze zeggen allemaal hetzelfde) 'thuis willen zijn als de kinderen thuis zijn'. Mooie gedachte, daar niet van. Zelf wil ik ook mijn kinderen zien opgroeien, al koester ik niet de behoefte ze elke minuut van de dag bij mij te hebben. Maar dat terzijde. Het vreemde in deze situaties is dat deze mama's het blijkbaar niet zo erg vinden dat de papa van hun kindjes die kindjes dan veel minder zien. Die blijft namelijk voltijds werken. Is het niet belangrijk voor die ...

De ideeën spoken voortdurend door mijn hoofd, dat wel. Maar dan... me aan een computer zetten, mijn blog open doen, klikken op het juiste icoontje, alles uittypen... Om de één of andere reden was het telkens een stap te ver de voorbije maanden. Maar goede voornemens zijn er om je je telkens opnieuw iets goed voor te nemen. Dus, we zijn weer terug. En hopelijk voor lang van keer. Derde terugkeer, goede terugkeer. Of is het al de vierde?

Schrijf eens een blog over de actualiteit, kreeg ik als opdracht. Actueel, wat is er op dit moment actueel? Complete hersen’s block. Gebeurt soms bij grote breinen. Akkoord, dat ik de laatste dagen geen nieuws heb gevolgd, zal er ook wel mee te maken hebben. Maar dat terzijde. In tijden van nood is daar altijd de krantenwebsite. Eerste nieuwsfeit. Ruzie tussen politici omdat de ene buiten stond te telefoneren terwijl de anderen binnen aan het stemmen waren. Die ene heeft de stemming gemist. ‘Eigen schuld’, zeiden de anderen. ‘Niet eerlijk’, zei de ene. ‘Toch wel’, zeiden de anderen. ‘Nietes’, zei de ene. Enz. stratego Volgend feit. Obama komt naar Waregem (of all places). Er worden 20 pelotons van 40 politiemensen ingezet. ‘Politiemensen’. Zijn dat niet gewoon agenten? Of gaat het hier om een ander ras binnen de zoogdiersoort? Ik wijk af. Een kleine rekensom met de Google rekenmachine zegt ons dat het om 800 agenten gaat daar in Waregem. Vermoedelijk 1 agent per voor...

Onlangs kocht ik een pakje kiwi's in de Delhaize. Ze waren met vier in een plastieken doosje verpakt met daarop een etiket waarop stond: eetklare kiwi's. Kiwi's die eetklaar zijn, het is nieuw voor mij. Spontaan probeerde ik me een beeld voor de geest te halen van een niet-eetklare kiwi. Maar verder dan een zaadje dat nog moest groeien (of is het een tak aan een plant bij kiwi's?) kwam ik niet. De eetklare kiwi's zagen er niet anders uit dan de gewone doorsnee-kiwi. Ze waren niet in twee gesneden, niet geschild, of niet in stukjes gesneden. Bij gebrek aan een alternatief -lees: een gewone, ordinaire kiwi- besloot ik het pakje te kopen. En het resultaat viel eerder tegen. Ik mag dat zeggen, ik ben ervaringsdeskundige expert, ik eet elke dag een kiwi. Toch bijna elke dag. De eetklare kiwi was eerder de eet-te-late-kiwi. Nog net niet aan het gisten tot alcohol, maar al goed op weg. En daarbovenop ook nog eens zo'n hard wit middenstuk waardoor je met je lepel ni...

Onlangs speelde ik met mijn zoontje (4 jaar) een kaartspelletje. Als peagogisch verantwoorde moeder liet ik hem de spelregels uitleggen om zo zijn psycho-motorische ontwikkeling te bevorderen. Hij was goed bezig tot hij plots een kaartje tegenkwam met een scheurtje erin. Dat legde hij meteen opzij. 'Dat kaartje kan niet meer meedoen, want het is kapot', zei hij. Het was de gewoonste zaak van de wereld. Later volgden nog drie kaartjes die niet helemaal perfect waren en naar de rand van de tafel werden verband. Toen wist ik het even niet zo goed als pedagogisch verantwoorde moeder. Moest ik hem niet aanleren dat iedereen, kapot of niet, evenveel rechten heeft om aan het spel deel te nemen? Anderzijds kan je moeilijk winnen als de andere je kaart al kan raden omwille van een opzichtig gebrek. En als je het wil 'maken' in deze wereld, moet je uiteraard strategisch kunnen zijn. Een moeilijk dilemma voor pedagogisch verantwoorde moeders... Tis da.

Eindelijk nog eens een relevant, interessant en vooral bevolkingsopvoedend artikel in de krant: ( http://www.standaard.be/cnt/dmf20120618_00189356 )   Absoluut! Daar bestaat geen twijfel over! Mensen die lachen, zijn gewoon in alle wereldreddende zaken beter: relativeringsvermogen, verdraagzaamheid, noem maar op. Ik viel zowat van mijn stoel toen ik las dat dit het allereerste onderzoek was over het effect van humor op het werk. Well done, Daisy! Die verdomde psychologen die zichzelf zo serieus nemen, dachten er natuurlijk niet aan dat grappen en grollen bittere ernst kunnen zijn op de werkvloer.   Al maakt Daisy wel een serieuze inschattingsfout bij de concrete tips die ze geeft. Ik citeer: 'Nu moeten bazen aan het personeel dus aangeven dat humor wel mag. Dat kan door zelf af en toe een grapje te maken of door bijvoorbeeld een cd van Geert Hoste op te zetten om het personeel aan het lachen te krijgen, waarna ze dan beter kunnen werken. '. Ai. Pijnlijk. De discussi...

Actueel als deze blog is, wil ik even inspringen op een nieuwsbericht van vorige week: er worden meer jongeren van school gestuurd. Jammer, helaas, pijnlijk, maar daar wil ik het even niet over hebben. Ik wil graag even ingaan op een mogelijke reden die werd aangehaald door de experts, namelijk dat de scholen strenger zijn geworden. Sta me toe hier toch even aan te twijfelen. Toen mijn ouders naar school gingen, kreeg je naast godsdienst, rekenen en taal ook nog zonder probleem enkele lijfstraffen. Ok, dat is zowat 50 jaar geleden, dat is waar. Maar zelfs een 25tal jaar geleden, toen ik zelf naar school ging, kon de juf nog met krijtjes, boeken en bordvegers gooien zonder een rechtzaak aan haar been te hebben. Die rechtzaak heb je vandaag al als je een leerling een herexamen geeft (de o zo fijne vakantietaak is afgeschaft). Strenger, kom op... (En nee, 'progressieve' lezer, ik zeg niet dat het vroeger beter was). Tis da.

Er is een Albert Heyn geopend in St-Truiden! En niemand die iets zegt. Toevallig was ik daar in de buurt, dus hop, even testen. Helaas was heel Sint-Truiden aan het testen op hun eigenste Limburgse tempo waardoor, wegens zelf geduldgewijs gehandicapt te zijn, de testing beperkt bleef. Er moesten keuzes gemaakt worden en dat is gokken in de Albert Heyn, want elke rayon heeft zo zijn surprises. Ik belandde in de koekenrij. Meteen bleek dat ik de juiste keuze had gemaakt. Wat een aanbod aan gezonde koeken! Je weet wel, die koeken waar een slanke dame of een fruitassortiment op staat. In de Vlaamsche supermarkt zijn deze koeken enkel voor van die Pascale Naessens-gezondheidsmensen. Het is als het ware een status ze in je kar te leggen. Nee, hoor, daar doet Albert Heyn niet aan mee! Gezonde repen met yoghurt, zonder yoghurt, andere yoghurt, kaneel, kokos, chocolade, een beetje chocolade, gezonde chocolade, bosbessen, gewone bessen, ... noem maar op! Het overzicht was te groot en dat allemaa...

Jawel, jawel, Eurosong is gewoon terug op tv! De VRT heeft begrepen dat het Eurovisiefestival ons geen f*** meer interesseert, maar wel Eurosong. Al vind ik het concept een beetje een demper op de feestvreugde. Iedereen moet ergens naar toe komen om dan één voor één naar ergens anders gebracht te worden alwaar ze heel efkes hun zelve mogen bewijzen om zo in de top vier terecht te komen of in de top acht, dat begrijp ik niet zo goed en dat allemaal in een leeg sportpaleis. Gelukkig kon de interactieve kijker de hele tijd reageren via twitter of wat dan ook op de gewaagde uitspraken van Jef. Wordt dan toch maar vervolgd. Ne mens moet met iets zijn weekend afsluiten. Tis da.

Een tijdje geleden was er ophef rond de loonsverhoging van de Dexia-topmannen. Het argument van dergelijke lui is dat je die personen niet kan houden als je ze niet naar waarde vergoedt. So what? Alsof er echt niemand anders met capaciteiten is die interesse heeft in die job. Mij werd het alleszins nooit gevraagd. Mijn ervaring zal vermoedelijk net dat ietsje te kort schieten, dat geef ik toe, maar we moeten daar eerlijk in zijn: ik heb nog nooit een vacature zien verschijnen voor dergelijke functies. Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar het competentieprofiel. En zouden zij ook hun woon- werkverkeer terugbetaald krijgen? Een dertiende maand? Maaltijdcheques? We wijken af. Geen externe vacatures, ok, dat neem ik aan. Maar binnen Dexia zelf zijn er toch ongetwijfeld meer personen geïnteresseerd om ceo (over dat belachelijk woord moeten we het een andere keer eens hebben) te worden? En jawel, zeker en vast ook mensen die daar voor bekwaam zijn en zelfs de naïviteit hebben om dit voor ...

Er wordt tegenwoordig wel eens geklaagd over de privacy die door het internet in het gedrang komt. En terecht. Alleen jammer dat de discussie vaak de verkeerde kant oploopt. Alsof mij het wat kan schelen dat Facebook weet dat ik gisteren naar die bruine botten van Esprit op Zalando heb gekeken en ze daarom nog eens adverteert naast de foto waarin iemand met gelijkaardige botten werd getagd. Tot op heden komt Facebook niet mee als ik met mijn vrienden op café ga (alsof ik nog op café ga, niet dus, maar het is symbolisch bedoeld) om me daar in het bijzijn van iedereen uit te lachen met mijn slechte smaak voor botten (laarzen was zeker het juiste woord, niet?). Veel erger is het onthouden van woorden door Google en sinds kort ook door eender welke internetbrowser. Stel je voor, puur imaginair, je collega haar adem ruikt onfris en je wil dit toch eens voorzichtig aanbrengen, maar je weet niet hoe. Wat een normale mens de dag van vandaag: googelen. Je tikt in: 'hoe zeg je dat iemand u...

Reeds vier personen vroegen me hoe het eigenlijk zat met men blog, want (en ik citeer): 'ik krijg geen mails meer dat je een blog gepost hebt'. Ik heb gewoonweg fans, we moeten daar eerlijk in zijn. En of ze het nu gewoon fijn vonden om mail te krijgen of dat ze de inhoud ook wel konden appreciëren, het doet er niet toe, ik heb fans. Zoals het een echt ego betaamt, ben ik volledig afhankelijk van slijmerijen en heb ik mezelf overhaald een nieuwe poging te ondernemen om terug te starten. Zij het stiekem. Er wordt tegenwoordig immers wat afgeblogd (ai, met een 'd' of met een 't'?) en net als jij, interesseert het me geen moer wat een ander vertelt in zijn/haar blog. Dus, we houden het stil, maar Suzanne is back in the game. Tis ssst da.